Ik begon vol goede moed aan Oedipus. Het begon in elk geval een stuk mysterieuzer dan het onttoverde Children of Jocasta. Oedipus vertelt zijn levensverhaal in de ik-vorm, en begint als hij een klein, mank jongetje is (de naam Oedipus betekent 'gezwollen voeten'), zoontje van een arm herdersechtpaar. De vertelsituatie lijkt die van een oude man die terugkijkt op zijn leven. Pas over de helft zegt hij opeens "I tell you, my lords …" Mij werd niet duidelijk wie deze lords zijn.
Oedipus ontvlucht zijn milieu en komt terecht in Korinthe, dat wordt beschreven als een soort kampement van lemen hutjes en tenten. Het kinderloze koningspaar Polybus en Periboea neemt hem op als hun zoon. Hij krijgt sandalen aangemeten waardoor hij goed leert lopen, en gaat zich steeds meer een held voelen. Als het gedaan is met de welvaart in Korinthe, gaat hij opnieuw zwerven. Hij is nu groot en volwassen en een held in eigen ogen. Min of meer volgens het boekje (dwz de bekende mythe) vermoordt hij de koning van Thebe en huwt hij de koningin. Nergens blijkt dat hij in 't echt de zoon is van Laius en Iocaste.
Thebe wordt uitgebreid beschreven op een manier die het midden houdt tussen Fantasy en Science Fiction, vol koepels en onderaardse ruimtes, en een afgrond buiten de zuidmuur waar alle doden en ter dood veroordeelden in geflikkerd worden (mensen en dieren). De lijken worden verbrand waardoor de stad de meeste tijd gehuld is in stinkende zwarte rook. Een totaal ander beeld dan het klassieke paleis in The Children of Jocasta.
Het verhaal zelf wijkt meer en meer af van de mythe, waardoor het in feite zijn diepe, voor ons nog altijd invoelbare, essentie verliest. Het heeft iets barbaars, terwijl het tegelijk flirt met het Christendom, in de manier waarop sommige handelingen van Oedipus worden beschreven. Zo wordt hij als koningszoon "Shepherd of the People" van Korinthe. Als hij naar het orakel van Delphi gaat, wordt daar verteld dat de doden er drie dagen liggen, en dat er een steen voor hun graf wordt gerold. Als aan het eind van de rit het Thebaanse volk om zijn dood vraagt, en roept dat hij zich in de afgrond moet werpen, doet dat heel sterk denken aan het Crucify Crucify Crucify uit Jesus Christ Superstar.
In een nawoord vertelt de schrijver dat hij het verhaal heeft gesitueerd in een tijd ver voor de geschriften van Homerus en Sophocles. Hij voert daarvoor allerlei archeologische vondsten als argumentatie aan.
Ik heb zelf het gevoel dat als je zo graag een verhaal wilt schrijven dat in 2000 voor Christus speelt, je beter andere personages kunt kiezen. Ze zelf bedenken, en ze laten rondlopen in het Korinthe van die tijd, een totaal andere stad dan het klassieke Korinthe waar nu nog resten van te vinden zijn. Of misschien kiezen voor Polybus en Periboea als personages. Over hun rijk, en hun vlucht naar Egypte (hé, waar heb ik dat eerder gehoord) valt best een heel boek te schrijven.
Maar zo'n mythe van zijn diepe betekenis ontdoen – ik zie er de zin niet van.
