Anna Quindlen – Miller’s Valley

Het was een bijzondere sensatie, zo'n boek als Miller's Valley zo bewust te herlezen. Bewust as in: steeds opletten wat je je herinnert, en op welk moment. Alsof je een treinreis maakt die je lang geleden ook maakte, en weet: oja, na deze stad beginnen de bergen, en na dit meer komt dat lelijke industriegebied. Langzaam vouwt de wereld zich open, buiten het raam en in je herinnering.
In Miller's Valley vertelt Mimi Miller de geschiedenis van haar familie die al 200 jaar in die vallei woont, en van hun gezin en de andere bewoners, die door de regering langzamerhand verdreven dreigen te worden omdat de vallei een waterreservoir moet worden.
Het gaat over herinneringen en hoe die 'onder water' raken, over waar thuis is – het daadwerkelijke huis, of de streek waar je vandaan komt – en over wat er met verschillende leden van één gezin kan gebeuren. De ene gaat kapot waar de andere zich juist boven de omstandigheden uitwerkt.
Hoe verder ik kwam, hoe meer ik weer wist. In de tuin achter de boerderij woont een tante in een huisje waar ze niet uitdurft. Al vrij vroeg herinnerde ik me weer waar dat mee te maken had, al had ik de scène waarin dat helemaal duidelijk wordt, totaal verdrongen. Ik wist helemaal niet meer hoe het met Mimi – steunpilaar van de familie – afliep, terwijl dat het verhaal juist zo mooi rond maakt.
Bij tweede lezing waardeerde ik het boek meer. Ik kon beter overzien hoe'n mooi rond geheel het was, en hoe patronen zich herhalen in families.
Ik ben benieuwd hoe lang het nu blijft hangen. Ik denk opeens aan die verrukkelijke thriller van Ira Levin, A Kiss Before Dying. Die kon ik vroeger elke tien jaar herlezen, omdat ik dan weer was vergeten hoe de briljante plot in elkaar stak.