Nyk de Vries – Renger

Geplaatst op 15 juni 2017 door Hella

Renger lezen we met de leesclub. Ik heb Nyk de Vries een keer horen voordragen bij Dichter op de Deel en daar erg van genoten, daarom was ik wel benieuwd naar dit boek. Ik heb het wel met plezier gelezen. Wat hij vertelt over zijn ouderlijk huis en familie is allemaal zo vertrouwd, de verjaardagen, de visites, zo'n schuur vol met ouwe meuk …
Hij heeft het zelf later herschreven in het Fries, misschien dat die versie me meer had gedaan. Nu bleef ik toch de afstand voelen die hij – of de ik-persoon – zo wanhopig probeert te overbruggen.
De stijl is helder. Hoofdstukken in het verleden worden verteld in de notiid, die in het heden juist in de doetiid. Ik ergerde me wel aan deze zin: "Aangekomen bij haar huisje is de deur op slot." (p296) Kniesoor die ik ben.
Gauw door naar mijn volgende recensieboek, waar ik héél benieuwd naar ben!

Dit bericht is geplaatst in recensies met de tags , . Bookmark de permalink.

2 Reacties op Nyk de Vries – Renger

  1. Rene Ruiter schreef:
    23 juni 2017 om 09:49

    De volgende zin is bijzonder voor een aankomend schrijver: : "mijn gedachten waren te vol met indrukken". Het leuke van dit boek is de verwantschap met regionale omroep, in welk ander boek komen de naar Friesland gerichte flats in Vinkhuizen voor? Mijn belangrijkste bezwaar met dit boek is dat de vader helemaal niet onsympathiek overkomt, sterker, hij is authentiek, van nog voor de consumptiemaatschappij, toen kapotte spullen niet weggegooid werden, maar gerepareerd. Duurzaam, avant la lettre. De vader is een held die het opneemt tegen de autoriteit, hij zou de protagonist van het verhaal moeten zijn en niet die sukkel van een zoon uit de jaren zeventig die zichzelf nodig moet verwezenlijken in Groningen en Amsterdam.
    Zoals gewoon in actuele romans veelvuldig gebruik van het woord 'ik' en veel aandacht voor het plot. Het verhaal zelf is dun en wat langdradig, het boek kent veel herhaling van handelingen zonder dat hierdoor meer diepgang komt.
    De hoofdpersoon ontmoet de dominante Renger toevallig op de luchthaven, maar net als een ander dominant personage, Reiziger, komt het karakter niet goed uit de verf. Het boek eindigt bijna als een zusterroman en onbevredigend: de ik-persoon zet zichzelf eindelijk goed op de rails (na de dood van zijn ouders), maar waarom is hij dan in Amsterdam nog steeds dezelfde sukkel?
    Misschien is de verdwijning van Renger bij het benzinestation kenmerkend. Het doet denken aan Het gouden ei van Tim Krabbé, maar waar Krabbé met weinig middelen veel spanning en mysterie opbouwt, maakt de Vries een niet realistische klucht met karikaturen van mensen.

    Beantwoorden
    • Hella schreef:
      23 juni 2017 om 10:17

      Dat laatste zou natuurlijk wel symptomatisch kunnen zijn voor het onvermogen van de hoofdpersoon om echt contact te maken.

      Beantwoorden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *