schokkend

Naomi Alderman krijgt een manuscript van ene Neil Adam Armon, dat volgens het begeleidend schrijven het meest plausibele narratief is, afgaande op de archeologische vondsten. Hij heeft er een roman van gemaakt om ook de gewone mensen aan te spreken.
En het geschiedde in die dagen … Opeens kregen vrouwen ter hoogte van hun sleutelbeen een soort zenuwbundel die hen in staat stelde via hun handen elektrische schokken toe te dienen. Het begon met pubermeiden, en zij konden het bij oudere vrouwen 'wakker maken.' Later blijkt dat een en ander mogelijk veroorzaakt is door een antigifgasmedicijn uit WOII.
Al gauw komt de macht die altijd als vanzelfsprekend bij mannen had gelegen, in handen van vrouwen.

The Power draait om vier hoofdpersonen: het misbruikte Amerikaanse pleegkind Allie, die haar pleegvader vermoordt (Allie wordt al snel Mother Eve, een soort pausin van de nieuwe religie die niet de Zoon maar de Moeder centraal stelt); de Britse boevendochter Roxy die wraak wil op de moordenaars van haar moeder; burgemeester Margot die liefst president wil worden, en Tunde, een ambitieuze journalist uit Nigeria, die alles wil vastleggen en de hele wereld over reist om te zien wat de vrouwelijke machthebbers ervan bakken.
Niet veel goeds: de hoofdstuktitels geven het al aan. Ten years to go. Nine years to go. Eight … Can't be more than seven months left … Tussen de hoofdstukken door illustraties van archeologische artefacten met datering en vindplaats.

Wat het boek bijzonder maakt, is hoe alles wordt omgedraaid. Meteen al in het begin schrijft Naomi aan Neil "I think I'd rather enjoy this 'world run by men' you've been talking about. Surely a kinder, more caring world than the one we live in."
Al snel moeten jongens met aparte schoolbussen reizen omdat het anders te gevaarlijk is. Er worden kampen ingericht voor meisjes om ze te leren goed met The Power om te gaan (en om ze te drillen voor het leger).

In het begin lijkt het boek meer op een science fiction roman waarin een einde wordt gemaakt aan het patriarchaat, maar langzamerhand verandert het in een thriller, die zijn culminatie vindt in de Balkan-regio. The cataclysm, zoals het in het boek heet. Het is een boek dat je – mij – enorm aan het denken zet over vastgeroeste ideeën met betrekking tot mannen en vrouwen. In dit boek maakt het niet uit wie de macht heeft: macht corrumpeert en leidt tot verwoesting. Er komen een paar verschrikkelijke scènes in voor die – omgekeerd – uit voormalig Joegoslavië of Rwanda hadden kunnen komen.

Het boek is met veel vaart en spanning geschreven, het is ook heel plausibel wat er allemaal gebeurt. Dat het toch geen vijf sterren krijgt (zoals andere dystopieën als die van Michel Faber of Emily St. John Mandel) ligt er voor mij aan dat het te veel personages bevat, waardoor het moeilijk wordt om je aan iemand te hechten. Ik vond Tunde het meest sympathieke personage, hij is iemand van wie je hoopt dat hij zal overleven. Ook Roxy is krachtig en gelaagd, wat zij moet doormaken op het gebied van loyaliteit en vertrouwen is echt verschrikkelijk. De anderen blijven wat bordkartonniger, waardoor het verhaal aan diepgang verliest.
Maar al met al is het een aanrader, een boek dat tot nadenken stemt.
Aan het eind vraagt Naomi aan Neil: "Have you considered publishing this book under a woman's name?"

Dit bericht is geplaatst in recensies met de tags , . Bookmark de permalink.

2 Reacties op schokkend

  1. Ah! "een boek dat tot nadenken stemt". Het leek me een beetje gimmicky toen ik er elders over las, maar nu ga ik het toch op de verlanglijst zetten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *