Hella’s Year in Writing

Ik kwam een artikel tegen waarin het idee werd gegeven om op te schrijven voor welke mooie dingen van het afgelopen jaar je dankbaar was. Ik merkte dat ik meteen in opstand kwam: mooie dingen?

Ik lees de agenda door: vrijwel alleen kommer en kwel. Diverse dierbaren met enge onderzoeken en/of ziektes en operaties, twee jonge vrouwen die doodgaan aan kanker, diverse afspraken met doktoren, tandartsen en therapeuten, herinneringen om diverse medicijnen te bestellen, problemen met de verwarming, met de auto …

Ik lees mijn blog door, en zie tussen de dagelijkse boekenbespreekseltjes stukken over de mislukte pimping van mijn pedaalemmer, de belabberde service van PostNL (mijn nieuwe prulli, dat dan weer wel).
Ik maakte me over van alles druk, zoals kunst en kunsteducatie (1, 2, 3, 4).
Ik wond me op over de tijdgeest, zoals het (niet) checken van bronnen, de boerkini, zomergasten, culturele toeëigening, de dood van Leonard Cohen, de verkiezing van Trump, en depressie.
Ik wijdde stukken aan narcisme (1, 2, 3).
En ik schreef over mijn ziekte (1, 2).

Eens kijken of het dagboek – behalve bloeddrukmetingen, uitslagen van onderzoeken en verschijnselen van mijn ziekte (die ik anders zeker vergeet) – nog wat vreugde schenkt.
Het begint met de ijzel die me zo lang aan huis kluistert (inmiddels heb ik schoenijzertjes gekocht). Ik schrijf over een prachtige maar intens droevige film (45 years): kon ik maar zo schrijven! Ik plak foto's in van een mooie sneeuwwandeling in het park. Ik plak foto's in van de kunstwerkjes die ik maak, maar schrijf niet over de verrukking van het maken.
Kindeke studeert cum laude af en ik vind een prachtig horloge voor haar. Schoonzus trouwt en is een schitterende bruid (en ik scoorde een fijn jasje om aan te doen, van €100 voor €15). Een goede vriendin uit Aberdeen komt dichtbij wonen. Ik krijg een superlieve brief van Mijn Dames.
Ik scoor collageboeken bij de kringloop, ik krijg een nieuwe bril en een nieuwe telefoon, ik begin met cbd-olie.
Dan de aanslag in Brussel, het failliet van V&D, de dood van Johan Cruijff, Wim Brands pleegt zelfmoord. Dat hakt erin.
Ik lees een boek over Loneliness, en schrijf the history of my attachment. Over onveilige hechting en de gevolgen daarvan. Ik maak kennis met het concept van de Serial Upstager (de zogenaamde vriendin die álles altijd erger / beter / meer heeft, of een kennis heeft die alles beter / erger/ meer heeft of kan).
Ik herlees het boek waar ik aan werk, en het lukt weer niet om verder te schrijven. Toch schrijf ik een dagelijks blogje, en heb veel leuke contacten met mensen die reageren. Ook op mijn knutsels krijg ik fijne reacties.
Ik ga naar mooie concerten, voorstellingen en tentoonstellingen, dat lukt gelukkig soms wel. Zulke dingen moeten het gebrek aan vakanties vergoeden. Kindeke gaat naar Schotland om te mediteren en ons oude huis op te zoeken, ik geniet van haar appjes en foto's.
Ik krijg in juni al inspiratie voor de kerstkaarten.
Brexit. Nieuwe matras. Beppedag. Aanslag in Nice.
Ik lees oude dagboeken om uit te zoeken wanneer ik mijn inspiratieboeken heb gekocht, en kom weer tot nieuwe inzichten over narcisme, en mijn jeugd. "Het belegeren van een stad van binnenuit en er alles verbieden wat die stad uniek maakt." De nardar wordt weer aangescherpt.
Ik besef hoe verschrikkelijk hard ik de laatste jaren heb gewerkt, dat het geen wonder is dat ik zo moe ben.
"Ik stop geen energie meer in stemmen die mijn bezieling ondermijnen."
"Bezieling ligt voorbij denken en voelen in de diepe verankering en stilte van wie ik ben."
Ik krijg een prachtige doek van Frida Kahlo van de buurmannen, voor het oppassen op hun plantjes.
Ik maak een serie collages van Heldinne's Reis.
Ik ga een cursus intuïtief schilderen doen maar het lukt me niet om het vol te houden, wegens gebrek aan energie, die extra opgeslurpt wordt door deelnemers die enorm doorzeuren over hun proces. Ik kan me voor de omgeving prima afsluiten, maar niet voor die aanslagen op de energie in een ruimte.
Kindeke krijgt een kat!
Ik heb nog wat leuke verjaardagsfeestjes, en er gaan nog meer mensen dood. Leonard Cohen vind ik echt erg. We hebben weer een super Sinterklaas, en kerst bij nicht Emma is ook reuze gezellig.

En zo vlood het jaar heen.
De mooie dingen waren er wel, maar ik schreef meer over de moeilijke dingen. Omdat die verwerkt moeten worden, en schrijven (en creëren) voor mij de enige mogelijkheden zijn.
Soms vind ik mezelf wel zielig. Al die dagen alleen thuis, en vaak zo moe of pijnig. Maar in feite zitten er in bijna elke dag geluksmomenten: een lief appje, een mooi programma, een talentvolle cursist, fijn knutselen, de mogelijkheid om daar af en toe mooie materialen voor te kopen, mijn lieve kindeke, mijn lieve nichten en mijn lieve katje. Er is genoeg om dankbaar voor te zijn. Een goed voornemen moet zijn: daar meer aandacht aan geven.