the famous five

de-vijf-2016-11-25-10-13Ik speel een beetje vals, want ik neem nu eerst de kinderboeken die op het knutselkamertje staan even mee, voor ik verder ga met de laatste kunstboeken en achter losliggend grut.
Dit exemplaar van De Vijf kreeg ik "van opa en oma voor mijn overgangsrapport van klas vier naar vijf, 29-6-1968." Ik heb ooit meer delen gehad, ik geloof dat ik er maar eentje bewaard heb als geheugensteuntje, zo van: die vond ik vroeger ook heel leuk. En dat vond ik ook. Vooral het meisje dat George heette, zo stoer! Al had ik als kind ook al door dat Enid Blieton niet de geweldigste schrijver was. Al kan dat natuurlijk ook aan de vertaling gelegen hebben, ik heb ze nooit in het Engels gelezen.
Hier staat een mooi artikel over het herlezen van Blyton als je groot bent.

Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie met de tags . Bookmark de permalink.

1 Reactie op the famous five

  1. lethe schreef:

    Als kind las ik De Vijf van de bibliotheek, en later had ik de Pitty-serie compleet en een paar keer gelezen, maar ik kon me er ook flink aan ergeren.
    Ik weet nog een scène in een De Vijf-boek, waarin een zigeunerkind opmerkt dat een van de jongens' handen zo lekker ruiken. Waarop die zegt: "Als jij je handen vijf keer per dag waste, zouden de jouwe ook lekker ruiken."
    Van de Pitty-boeken vond ik het vooral ergerlijk dat de meisjes die slecht in sport waren, ook allemaal achterbaks/leugenachtig/verraders waren. Als iemand die niet goed was in gym, voelde ik me persoonlijk beledigd. 🙂
    Ik heb geen enkel boek van haar bewaard en ik ben ook altijd 'mystified' als volwassenen zeggen dat ze haar boeken met veel plezier herlezen, want ze zijn ontzettend formulair.

    Dank voor de link naar dat artikel, er worden in de comments mooie suggesties gedaan voor kinderboeken(schrijvers) die voor volwassenen nog steeds erg de moeite waard zijn (o.a. Alan Garner, John Gordon).

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *