the noise of time

Ik was verschrikkelijk onder de indruk van The Sense of an Ending dus verheugde ik me op het nieuwe boek van Julian Barnes: The Noise of Time. Het krijgt overal jubelende recensies, dus hoe kwam het dan dat ik er zo lang over deed, omdat ik mijn aandacht er niet goed bij kon houden? Lag het aan mij? Kan best. Als ik de leeservaring met Strangers vergelijk, hoe komt dat dan? Ben ik langzaam in een dom blondje aan 't ontaarden?
Het verhaal is op zich makkelijk genoeg verteld. We zien de componist Dimitri Sjostakovitsj op drie tijdstippen in zijn leven, in 1936, 1948 en 1960. In 1936 vreest hij te worden opgepakt, in 1948 wordt hij naar een congres in New York gestuurd, en in 1960 moet hij lid worden van de communistische partij omdat hij Voorzitter van de Componistenbond wordt. Een leven onder dictatuur, wat doet dat met een kunstenaarsziel?
Het boek is knap gecomponeerd, als een muziekstuk bijna, in drie delen, met soms letterlijk terugkerende zinnen.
Zou het daarvan komen? Dat de compositie zo zichtbaar is dat verhaal en personage op de achtergrond raken? Dat je steeds opschrikt uit de fictionele droom omdat je denkt: dit moet iets betekenen, en wat dan wel?
Regelmatig zijn er ook zinnen als "he did things … like a character in a bad novel …"
"… one of life's many disappointments was that it was never a novel …" wat mij overwegingen lijken uit het hoofd van een schrijver, niet van een componist. Sowieso krijg ik niet het gevoel dat Sjostakovitsj een musicus is. We zien hem niet een keer aan het werk, we piekeren alleen maar zijn kopzorgen mee.
Wat ik wel boeiend vond – en wat mij tegelijk het gevoel gaf dat ik non-fictie aan het lezen was – was het gegeven van de Ingenieurs van de Ziel. Toevallig lazen we met de leesclub dat boek van Frank Westerman, daar ging het weliswaar meer over schrijvers en filmers, maar het concept was me bekend.
Het beeld van de bange componist die iedere nacht bij de lift staat te wachten tot ze hem komen halen zal me wel bijblijven. En het dilemma op zich ook: hoe makkelijk is het om idealistisch te zijn als je leven er niet mee gemoeid is. Maar ik zou liever een dikkere roman over Sjostakovitsj lezen, met meer geuren en kleuren en geluiden en mensen. Of heeft Barnes zo juist heel goed zijn isolement weergegeven?
Ik ben benieuwd wat de medeboekbloggers ervan zullen vinden. Een veel positievere recensie staat hier. Anna is weer wat minder onverdeeld gelukkig.