Ik heb The Wapshot Chronicle met veel plezier gelezen. Ik moest regelmatig schateren om de absurde situaties en grappige formuleringen.
… in the last year he had reached the summit of his physical maturity and had emerged with the gift of judicious and tranquil self-admiration … (p14)
"Would you like some whisky?" Honora asked.
"Yes, please," Leander said.
"There isn’t any, Honora said. "Have a cookie." (p198)
Ik onderstreepte regelmatig mooie zinnen, zoals in het tweede hoofdstuk, waarin de kroniek de hele familiegeschiedenis uiteenzet, te beginnen bij de Vaincre-Chauds, een naam die langzaam verbasterd werd tot Wapshot, en waarvan Ezekiel de stamvader is van de huidige Wapshots.
He was offered a post in the Royal Government but he judiciously refused, establishing a family tradition of thoughtful regret that would—three hundred years later—chaff Leander and his sons. (p19)
Cheever schrijft echt als een chroniqueur, die regelmatig zelf aan het woord is.
Hear what Aunt Adelaide has to say. (p40)
And now we come to the unsavory or homosexual part of our tale and any disinterested reader is encouraged to skip.(p243)
De kroniek gaat over de zonen Wapshot, Moses en Coverly, en hun coming of age. Ze ontvluchten allebei het achterlijke vissersdorpje St. Botolphs, en zoeken hun heil (en een echtgenote) in de grote stad. Hun vader en moeder blijven min of meer reddeloos achter.
Het verhaal springt heen en weer door tijd - af en toe lezen we wat uit de oude dagboeken van vader Leander – en plaats, en brengt zo mooi in beeld hoe in het echte leven ook niet alles lineair en/of causaal verloopt. Wat Cheever knap doet, is door middel van een enkele zinsnede een andere gebeurtenis in herinnering te brengen.
Een brandend huis vergelijkt hij met the hull of a river boat, wat ons doet terugdenken aan de geliefde boot van Leander.
Formuleringen in de dagboeken van Leander komen soms overeen met die uit de belevenissen van Moses of Coverly.
Dit ontdek je pas bij nadere bezinning. Ik moet eerlijk toegeven dat ik tijdens het lezen regelmatig afdwaalde door het gebrek aan narrative pull. Dus is het een aanrader? Ja. Er valt enorm veel te genieten. Al is het verhaal soms wat warrig, de afzonderlijke gebeurtenissen zijn geweldig beschreven (de zwerftochten over het dak van een Amerikaans kasteel zijn onvergetelijk), de taal is om te smullen, en het verhaal leeft van de absurde personages. Maar stiekem heb ik toch liever dat een boek me bij de lurven grijpt.
Net even nagekeken: ik heb dit boek in november 1985 gelezen en niks wat je schrijft, komt me bekend voor. Ik gaf het destijds drie-en-een-halve ster en was er dus kennelijk ook niet laaiend enthousiast over. Wel jammer dat het op geen enkele manier is blijven hangen, maar waarschijnlijk komt dat ook doordat ik op dat moment een hoop ellende aan mijn hoofd had, en ligt dat niet helemaal alleen aan het boek.
Misschien toch nog eens proberen? Het leek me juist wel een boek voor jou! (Iemand heeft het me aangeraden, ik heb nog op je blog gesneupt of jij dat soms was.)
Een wonderlijke roman met een milde ironie en poetische beschrijvingen, ook in de Nederlandse vertaling. Misschien was mijn verwachting te hoog door de vele vijf-sterren recensies, maar het lezen van de roman viel mij niet altijd mee en ik kan me vinden in de opmerking van Hella over de narrative pull. Volgens mij wreekt zich dat Cheever vooral uitblinkt op de korte baan. De prachtig beschreven types willen maar geen karakters worden. De handelingen zijn onderhoudend maar niet verdiepend. Het is alsof de verteller tien meter boven de plot blijft zweven. We zien veel, maar ervaren minder. Het boek zit vol scenes die verder uitgewerkt konden worden, bijv. het kunstmatige Remsen Park met de geestdodende K Circle (als contrast met St. Botolphs) waar Coverly zijn biseksualiteit ontdekt en Betsey de kleinsteedse burgelijkheid ervaart. Genoeg stof voor een roman, maar misschien moet je dat aan Tennesse Williams, een tijdgenoot van Cheever, overlaten.
Maar tante Honora zal ik nooit vergeten en om Ray Badger op het dak van Clear Haven moet ik nog steeds grinniken. Aan het einde van het boek was ik wel blij. Vertrouw op de Heer.
Fijne aanvulling! Zelf moest ik bij die steriele buitenwijk aan Revolutionary Road denken, dat is dan weer net iets later, en ook een veel serieuzer/zwaarder boek. Van Tennessee Williams heb ik (nog) nix gelezen. Aanrader?