herfsttij

Huizinga is onze eigen Gombrich, een immens belezen man die prachtig schrijft over alles wat hij weet. Herfsttij lezen is een avontuur, je wordt in een wereld ondergedompeld alsof je er rondreist, en daarna wil je alleen nog maar in het echt gaan bekijken wat er nog over is van die wereld.
Ik weet nog goed dat ik net het hoofdstuk had gelezen waarin uit de doeken wordt gedaan hoe botjes uit het vlees van lijken werden losgekookt, en wij erwtensoep met krabbetjes aten.
Iets té plastisch.
Het is een wondere wereld, die laat-middeleeuwse. Ik heb me met kunstgeschiedenis van die periode vooral beziggehouden met de laatgotische beeldhouwkunst, die zo ontroerend prachtig is. Tilman Riemenschneider en Veit Stoß in Duitsland, en Claus Sluter in Bourgondië, zijn graftombe van Philips de Stoute een stenen psychologieboek van de rouw.
Dit alles onder leiding van alweer zo'n bevlogen en erudiet mens, Mireille Madou.
Wat een goddelijke bagage voor mijn eigen herfsttij.