de achtste plank

Geplaatst op 29 oktober 2015 door Hella

boekenplankR4De achtste plank is de poëzieplank. Niet dat ik nu zo veel poëzie lees, of alleen in gedichten wonen kan, maar ze zijn toch belangrijk voor me. Sommige gedichten helpen je door de tijd omdat ze eindelijk in compacte vorm onder woorden weten te brengen wat zo vormloos in je rondwoelde. Andere maken iets wakker dat nog sliep. En er staan nog heel veel ongelezen. Erfenis, alweer.
Helemaal rechts de boekenklok die nog stug volhoudt dat het zomer is. Daar bovenop een ingenieuze standaard waar een wijnfles in kan hangen, door kindeke meegenomen van haar wereldreis. En ervoor een klein conferentietje van beeldjes, verbaasd om zich samen te vinden. Het poesje met de glinsteroogjes dat ik van oma kreeg. Het Omaanse trommelmannetje dat ik in Oman van mijn blokfluitleerlingetjes kreeg. Het kleine lezertje dat mijn moeder voor me uitgezocht heeft, al weet ik niet meer waar. En een piepklein Compostella-Jacobusje dat ik van thuis heb meegenomen. Ze kunnen het goed samen vinden.

Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie met de tags . Bookmark de permalink.

5 Reacties op de achtste plank

  1. Liesbeth schreef:
    29 oktober 2015 om 11:41

    Ook ik woon niet in gedichten, dat doet alleen Neeltje geloof ik. Toch heb ik ook een paar dierbare bundels, deels gelezen, deels niet. En soms opeens vind ik er weer iets moois in!

    Beantwoorden
  2. Adriaan Hendriks schreef:
    29 oktober 2015 om 16:51

    Stilte voor de storm.

    Beantwoorden
  3. Aritha schreef:
    29 oktober 2015 om 22:22

    Leuk, die boekenklok 🙂

    Beantwoorden
  4. Hella schreef:
    30 oktober 2015 om 10:16

    Iemand schreef op Facebook onder mijn link naar deze post:

    'Maar sommige woorden lijken de verwoestende kracht van de tijd te trotseren, dat is toch raar, ze verweren natuurlijk, worden misschien wat doffer, maar ze blijven staan en bewaren in zich een lang vervlogen leven, een verklonken hartslag, verdwenen kinderstemmen, verwaaide kussen. Sommige woorden zijn schelpen in de tijd en erin zit misschien een herinnering aan jou.’
    (Jón Kalman Stefánsson, Het verdriet van de engelen, Anthos, 2012, pagina 75)

    Beantwoorden
  5. Ferrara schreef:
    30 oktober 2015 om 12:33

    Mijn poëzie staat op de bovenste plank. niet omdat ik ze die plaats gun, maar het kwam in de kast gewoon zo uit. Roland Holst in dundruk is me dierbaar. Het gedachtenbundeltje van Herman van Veen heb ik vorige week weer eens ter hand genomen nadat ik zijn laatste voorstelling had gezien. Staan grappige gedachten in.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *