Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik het kocht, of wanneer ik het voor het eerst las. Deze uitgave van het Drama van het Begaafde Kind van Alice Miller is van 1996, dus het moet in de tijd van mijn eerste depressie zijn geweest. Op zoek naar de bronnen van dat gevoel, want ik zou toch gelukkig moeten zijn.
Het staat vol onderstrepingen. Ik wist al wat ik wist, lang voordat ik het écht wist. Net zoals je later in je dagboeken de waarheid terugleest lang voordat die doorbrak.
Dit is een boek dat iedereen zou moeten lezen. Om jeugdwonden te verklaren, om zulke verwondingen bij je eigen kinderen te voorkomen. Om de oorsprong van depressies te begrijpen, en de relatiepatronen die zich vormen rondom iemand met grootheidswaan. Om de mensheid te begrijpen, om wakkerder in het leven te staan. Er staat een Engelstalige versie online, een gesproken versie op Youtube.
LEES DIT BOEK.
LEES DIT BOEK
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie met de tags depressie, marie kondo, narcisme. Bookmark de permalink.
Ja ook een hit van mij geweest. Ik had het boek geleend, maar wil het nog wel eens lezen. Of misschien ook niet. Je kunt behalve accepteren er nog weinig aan doen. Gedane zaken nemen geen keer.
Dat is zo. Maar begrijpen maakt dat je het beter kunt accepteren, én dat je zelf heel bewust niet dezelfde fouten maakt.
Ja klopt!
Toevalligerwijze kreeg ik nog niet zo lang geleden dit boekje cadeau, van een vriendin die ook vond dat (zij en) ik het moest lezen. Zijzelf had het al tientallen jaren in huis, en besloot er dan nu maar eens mee te beginnen. Ik ben nog niet heel ver maar wat ik las was inzichtgevend, confronterend en tgt hoopgevend en troostrijk.
ja, dat klopt allemaal