kunst

Dit boek van Bodar gaat over kunst, over kunstgeschiedenis.
Het kwam uit in 1998 en het was een fijne verrassing toen ik het kreeg, in Aberdeen.
Als ik erin blader zie ik allerlei belangwekkends voorbijkomen. Sowieso verbaas ik me er regelmatig over hoeveel ik nog weet, van kunstgeschiedenis. Hoe kwaad ik me maak als een van de vele kunsthysterici op tv (met dank aan Adriaan voor deze fijne term) weer eens in hun ongetwijfeld oprechte enthousiasme dingen hoor beweren die apert onjuist zijn.
Afgelopen zaterdag nog weer, de Krabbeeman over Van Gogh, die in alle ernst beweerde dat door de Japanse prentkunst eindelijk bij ons de diagonaal in de schilderkunst kwam. Voor die tijd was de compositie altijd heel "netjes" geweest.
Hállo! De hele barok staat in het teken van de diagonaal, meneer Krabbé!
En de alom vereerde Zwagerman – God hebbe zijn ziel – mag dan vol enthousiasme over kunst gesproken hebben bij dwdd, waardoor er met hem gedweept werd, en boos gereageerd toen in een uitzending een week erna Jasper Krabbé (die er wél verstand van heeft) werd uitgenodigd, hij debiteerde ook vaak dingen die onwaar waren.
Waarmee ik maar wil zeggen dat ik dit boekje bewaar, omdat er niet genoeg met kennis van zaken over kunst gesproken kan worden. Ook al zegt Bodar zelf:

Toch is het mijnentwege juist de vervoering, de persoonlijke ervaring, de onder woorden gebrachte sensatie, de beschrijving die getuigt van de teweeggebrachte emotie, waardoor de kunsthistoricus (niet minder dan de kunstcriticus) de hem beleende waar aan de man kan brengen. Alleen in enthousiasme, in vervoering laat het kunstwerk zich als kunstwerk benaderen.

Maar hij mag dat.