Dit boek is me altijd bijgebleven omdat ik erover schreef in mijn boek "Weg van Oman." En daarom mag het blijven, ook al is het een vertaling en zal ik het vast nooit weer lezen.
WEG VAN OMAN
Ik keek naar een film die niet Love in the Desert heette maar er wel op neerkwam, ongetwijfeld gefilmd in een nepwoestijn, bovendien nagesynchroniseerd in het Duits, buiten kletterde de regen tegen de ramen en binnen sprongen de tranen in mijn ogen.
We hadden pas van het hoofdkantoor te horen gekregen dat we binnenkort, vlak na dit verlof, overgeplaatst zouden worden, en het was deze idiote film die me met een klap deed beseffen, dat ik weg was van Oman. Weg van de woestijn met zijn specifieke geurloze geur, weg van de oosterse kleurenpracht, weg van alles waar we al snel afscheid van zouden moeten nemen.
Vergeten waren verveling, hitte, stof, eenzaamheid, eentonigheid, culturele armoede, alles aan de haatkant van mijn weegschaal. Ik dacht alleen nog maar: nooit meer die zee, nooit meer alleen op de wereld in een brok oernatuur, nooit meer de koesterende warmte van de namiddagzon, nooit meer het vuurwerk van de Arabische sterrenhemel, nooit meer de geuren van de souk.
Voor de laatste keer vlogen we terug, en al in het vliegtuig begon ik alles bewust te registreren. Alvast, voor later. Jonathan Raban beschrijft dat gevoel prachtig in zijn boek Buiten Land :
Het heden was bezig hem buiten te sluiten. De laatste vijf minuten was hij bezig geweest beelden in zijn hoofd vast te leggen alsof ze zich in het verleden afspeelden. Alles -...- had al de scherpte van een herinnering.
Ergens langsrijden en me afvragen: blijft dit nu allemaal in mijn hoofd? Of zal het meeste eruit sijpelen en onthoud ik alleen dat wat ik heb opgeschreven en dan ook nog alleen zoáls ik het heb opgeschreven? En die dingen waarvan we foto's hebben gemaakt? Nu al bedenken: ik wil iets meenemen van de geur van Oman, want niets kan zozeer een scala van onbeduidende maar welsprekende beelden tevoorschijn roepen als de juiste geur. Het wierookbrandertje van Mohammed.
Hopen dat ik ooit nog eens terug zal komen in dit land, dat er uiteindelijk in geslaagd blijkt om deel van mijn identiteit te gaan uitmaken, om voor altijd onverbrekelijk met mijn eigen geschiedenis verbonden te blijven.
