Hollandse Zaken

Het was verre van mindful, de manier waarop ik gisteravond naar Hollandse Zaken keek. Het is een van mijn grootste valkuilen: de machteloze opwinding over grenzeloze, onweersproken domheid.
Wat heeft zo'n programma voor zin? Of liever: wat heeft zo'n programma voor doel? Ons iets bijbrengen over de voors en tegens van mindfulness?
Dan zou ik beginnen met iemand aan het woord te laten die precies vertelt wat het inhoudt.
In plaats daarvan krijgt iemand het woord die er Hartstikke Tegen is, hoewel ze niet het flauwste benul heeft wat het inhoudt, zo blijkt uit haar woorden en haar artikel in nrc. Vervolgens mogen voorstanders daar op reageren. Die proberen dan te vertellen waar die "publiciste" het fout heeft, maar worden al direct tegengesproken door iemand anders die zelf héél goed is in vier kinderen en een drukke baan en dus het nut van mindfulness niet ziet. En het aan kinderen leren – terwijl ik uit mijn omgeving weet dat sommige kinderen er enorm veel baat bij hebben – wordt zowat gelijkgesteld aan indoctrinatie en blijf-van-mijn-kind-af.
Kortom: we leren uit dit programma helemaal niets over mindfulness. We kijken alleen in machteloze woede naar een stel nitwits die het debat bepalen met hun op niets gebaseerde kreten.
En we sturen stomende tweets het twitteruniversum in, terwijl ook daar iedereen losgaat op de zweefteven.
Nu weet iedereen die mij kent dat ik nergens zo'n hekel aan heb als aan zweverigheid. Aan mantel-der-liefderig, holier-than-thou geglimlach. Aan Positief Denken (neem alleen al die cocacolareclame, met zijn "choose happiness." Lekker makkelijk als je in Syrië, Nepal of Jemen woont). Lees wat ik de laatste jaren onder de noemer spiritualiteit heb geschreven en je weet hoe ik erover denk.
Maar mindfulness is anders.
Het heeft volstrekt niets te maken met het gladstrijken van problemen of het wegdenken van pijn.
Integendeel.
Je geeft de problemen en de pijn de aandacht die ze vragen. Je gaat naast de depressie liggen, naast je ziekte. Je bent met wat is. En je komt er, langzaam maar zeker, achter dat ze daardoor hanteerbaar worden. Ze verdwijnen zelfs een beetje. Ze hoeven niet meer om aandacht te schreeuwen, zelf hoef je ze niet uit alle macht te verdringen met wat voor middelen dan ook. Ze zijn er, en je komt erachter dat je daarnaast ook gewoon blij en gelukkig kan zijn. Tegelijk.
Als je in bed ligt met je woedend kloppende hart, ga je ernaast liggen, en zegt, zeg het maar. Bonk bonk. Zeg het maar. Het hart voelt zich gehoord, en wordt rustig.
Nu moet ik dat alleen nog leren te doen met mijn eigen woede. Zou in elk geval veel gezonder zijn. Al blijf ik van mening dat de nitwits bestreden moeten worden!