Al tijdens het leven zie ik een Stairway to Heaven voor me – typ ik, en wil de fout verbeteren, want ik bedoelde 'tijdens het lezen' van het gedicht van Lucebert. Maar tijdens het leven is ook waar, net zo waar als wat hij schrijft, dat je heel soms die weg even ontwaart, hem dan wilt vangen op poëtische wijze – met dat beeld van verlicht water in je achterhoofd – en dat dat niet kan, juist doordat je een mens bent, met de gebrekkige communicatiemiddelen van de taal.
Een stenen of vloeibare engel heeft geen woorden nodig, als die de weg gaat wordt hij de weg, straatweg of waterweg, wordt de weg zoals de weg is, met stenen en dieren en vogels. Wij worden héél soms, even, de weg.
Ik heb een spreuk van Rumi hier hangen: whatever purifies you is the right path. En dat is geen trap naar de hemel, alsof up! up! de enig juiste richting is. Dat is een weg door de wildernis, met af en toe een glimp van verlicht water. Een heldenreis wel.
3 Led Zeppelin – Stairway to Heaven
Heel wat zinnen van Lucibert hebben hun weg wel gevonden.
Dat speciale centrum voor hem wilde maar niet van de grond komen en is voor goed van
de baan.
"Hall of fame" nr: 1330
http://ferrara-victoriene.blogspot.nl/
Ik ben de Weg...! Mooi hoor!
Ha, Sagita begint al met citeren uit het Johannes evangelie (14:6) en mijn bijdrage sluit daar op aan: http://adriaanhendriks.wordpress.com/2013/12/27/credo/