tante Lies

Zo ben je bruidsmeisje, zo vliegen vijftig jaren als een schaduw heen, en zo is het verhaal van dit bruidspaar voorbij. Oom Marten overleed 4 jaar geleden, en nu is tante Lies hem gevolgd. Ik kan me mijn bruidsmeisjesjurk wel herinneren, die had mamma zelf gemaakt, ik weet nog dat ik op de tafel stond en langzaam ronddraaide terwijl zij de zoom afspeldde. Lichtblauw nylon met witte stipjes. Het boeketje heeft nog jaren op mijn kamer gehangen. Maar van de trouwdag zelf herinner ik met niets meer.
Ze vertrokken al snel daarna naar Zwitserland, en daar ben ik met mijn ouders twee keer geweest. De eerste keer was tante Lies zwanger van haar oudste zoon, en terwijl mijn ouders samen met oom Marten de bergen in trokken, bleef ik samen met haar thuis. Ik mocht iets naaien van hele mooie goudkleurige stof, weet ik nog.
De tweede keer waren mijn neef en nichtje al geboren, er zijn veel vrolijke zwembaddia's van.
Later kwamen ze terug naar Nederland, en vlak bij ons nog wel. Ik heb er veel opgepast. Mijn eerste fondue was bij hen, dat kenden wij nog niet!
Op een nacht had ik een bloedneus gehad, ik vertelde 's morgens van de vlekken op het laken, en tante Lies verschoot van kleur. "Dat heb ik gedroomd," zei ze. Ze voelde wel vaker dingen die anderen niet voelden.
En dan ga je zelf uit huis, je eigen leven leiden, je ziet de familie minder vaak. Oom Marten en tante Lies verhuisden naar Ede, en ik zag ze nog maar weinig. Maar de familieband bleef, en als wij in Nederland waren, kwamen ze vaak even speciaal naar het noorden om ons te zien.
Mijn neef en nichtjes zullen hen het ergste missen, voor mij is het een raar gat waar altijd zo vanzelfsprekend oom-Marten-en-tante-Lies in pasten. Ik hoop dat ze weer samen zijn, nu.