Hundertwasser

Je hebt soms van die kunstwerken, daar bloeit je hart van open, je voelt het ontluiken als een bloem en helemaal blij worden. Ik heb dat gehad in de San Apollinare in Classe, in Wenen bij het zien van de Kirche am Steinhof, en ik geloof ook in Neuschwanstein.
Gister had ik het bij de schilderijen van Hundertwasser.
Wát is het, dat dit gevoel veroorzaakt? Zou het werkzaam blijven als je zo'n schilderij bezat? Of als het bij je om de hoek hing en je elke dag even ging kijken? Of is het juist de verrassing, de overrompelende schoonheid, die het gevoel bewerkstelligt?
De Hundertwassertentoonstelling is in het Cobra, en natuurlijk neem je dan Cobra zelf ook even mee. Maar niets daar deed mij iets. Het was een statement, en ik had heus wel geleerd welk statement, destijds met kunstgeschiedenis. Maar kunst die iets wil beweren spreekt zichzelf tegen.
Hundertwasser ís. Met al zijn hartstochtelijke meningen – zijn schilderijen zíjn zijn opvatting, helemaal van binnenuit. Cobra gaat uit van de toeschouwer, die iets moet worden meegedeeld. Hundertwasser niet, die laat zien hoe de wereld is als je Hundertwasser heet, en neemt je mee op zijn magische reis. Zoals de mozaïekmaker van Ravenna je meeneemt in de lenteweide uit de zevende eeuw, zoals Klimt je meeneemt in de blijde schoonheid waarmee hij de duistere dagen van psychiatrische patiënten wilde verlichten.
Wat een zegen als kunst daar in slaagt.