Joanne Harris – Peaches for Monsieur le Curé

Deel drie van de Chocolat-trilogy, wat een genot om die voor weinig geld te scoren bij de Slegte! Deel twee – The Lollipop Shoes – las ik in een hotelletje in Montmartre, toepasselijker kan haast niet. En deel een, met die verrukkelijke Johnny Depp … Trouwens, mijn tante Ytje heeft nog de rol van Armande gespeeld in het openluchtspel Kakao in Bergum.
Natuurlijk was het genieten, zoals altijd met een vervolg, om al die personages terug te zien. Het was heerlijk om weer door Lansquenet rond te lopen, te zien wat er inmiddels veranderd was in het duffe dorpje en wat Vianne kon doen om de boel daar recht te zetten.
Er is inmiddels een complete Marokkanenwijk ontstaan, langs de rivier, en vrouwen in niqaab bevolken het straatbeeld. In beide gemeenschappen – die rond de kerk en die rond de moskee – zijn er problemen met religieus leiderschap, met liefde, roddels en vertrouwen. En het kan je ook werkelijk iets schelen hoe het met de personages afloopt. Tot zover niets dan lof. Het is zo'n boek waarvoor je vroeger naar bed gaat en later gaat slapen.
Gisteravond had ik het uit, en vanmorgen dacht ik: ik ben gefopt.
Het is weer zo'n boek waarmee de schrijver een truc met je uithaalt, en dat vind ik niet eerlijk.
Het verhaal draait uiteindelijk om een geheimzinnige Woman in Black, er wordt haar vanalles aangewreven, zij zou de kwaadwillige aanstichtster van alle problemen zijn. Uiteindelijk blijkt het allemaal héél anders te zijn. Zij vertelt zelf heel uitgebreid wie zij is, de verschrikkingen die zij heeft doorstaan, waardoor zij tot haar daden kwam. Allemaal heel indrukwekkend, maar verhaaltechnisch een deus ex machina. Je houdt als schrijver moedwillig informatie achter om zo kunstmatig een narrative pull in je verhaal in te bouwen.
Terwijl het veel en veel meer spanning had opgeleverd als we vanaf het begin hadden geweten wat er met haar aan de hand was, dan hadden we aan haar kant kunnen staan, met haar mee in spanning kunnen zitten. Op het laatst wordt de priester nog even gevangen gezet door een stel k..marokkanen en het weten dat hij daar zit terwijl de rest er nietsvermoedend voorbijloopt, wekt zoveel spanning! Dat had ze met Ines toch ook kunnen doen? Bovendien was het boek dan structureel niet zo topzwaar geworden, en hadden de gruwelen de centrale plaats in het verhaal ingenomen die ze verdienden.