Want zoals we allemaal weten investeert de overheid alleen in mensen die deze investering terugbetalen door bij te dragen aan ons onvolprezen economisch crisismodel.
De onmetelijke bijdrage die het wijzer maken van mensen aan een maatschappij levert is onmeetbaar en bestaat dus niet. Dat een universitair geschoold moedermens haar kinderen in aanraking brengt met de belangrijke zaken des levens – zelfstandig nadenken, 'hogere' cultuur, onbekrompenheid, mondiale visie – is volslagen onbelangrijk. Kinderen hoeven immers alleen maar onderdak, voedsel, en gezamenlijk haphaphap zingen.
Een studie zien als een investering die rechtstreeks een in geld uit te drukken rendement moet hebben is gebaseerd op de afgrijselijk conservatieve visie dat de wereld voor de studenten van nu er precies zo zal uitzien als de tegenwoordige wereld van mevrouw Bussemaker.
Je schúldig moeten voelen omdat je studeert? Hoe valt dat te rijmen met de beleidsvisie van deze minster?
"De komende jaren zet ik me, samen met studenten, docenten en wetenschappers, in voor een nóg slimmer en nóg creatiever Nederland, dat zijn positie in de wereldtop van onderwijs en onderzoek versterkt."
Maar slimme en creatieve moeders, vrijwilligers, chronisch zieken, werklozen? Nee, die moeten zich schuldig voelen. Vuile profiteurs zijn het. Bah.
schuldig
"Maar vrouwen moeten ook af van dat eeuwige schuldgevoel over hun gezin. Ze zouden zich eerder schuldig moeten voelen over het feit dat de overheid zoveel in ze heeft geïnvesteerd." Aldus minister Bussemaker van onderwijs, cultuur en wetenschap.
Wat een verschrikkelijk mens die Bussemaker. Beetje buskruit erin. Ze denkt dat de Overheid; de Staat iets anders is dan wij zelf. Wij mensen, moeders van mooie kinderen zijn de Staat en wij werken alleen buitenshuis als onze kinderen goed verzorgd zijn. Dat is een landsbelang n.l. de toekomst.
Bovendien geeft zo'n focus op betaald werk blijk van een grote minachting voor alle andere activiteiten die nodig zijn om een maatschappij menswaardig te laten zijn. De gelijkwaardige taakverdeling binnen een gezin is verder weg dan ooit. Hoezo, emancipatienota?
De overheid heeft in mijn studie nog nooit geïnvesteerd. 150 gulden meebrengen voor de eerste studieboeken en daarna 3,5 jaar werken en studeren en elk jaar een beetje meer verdienen in de 6-daagse werkweek en 14 dagen nachtdienst. Ik heb heel goed geleerd voor mezelf te zorgen.
Maar tegenwoordig valt dat ook in de zorg niet mee.
Waar wel??
Tijdens mijn vrijwilligerswerk, behoorlijk dwars gezeten door de beleidsmakers, uiteindelijk maar opgegeven.
Mijn dochter doet haar uiterste best de eindjes aan elkaar te knopen, maar ontslag dreigt. Wat nou schuldgevoel? Zo makkelijk kletsen vanaf het pluche.
Akkoord, maar waarom zou het alleen een moeder moeten zijn die "haar kinderen in aanraking brengt met de belangrijke zaken des levens"? Waarom is het volautomatisch de moeder die zich daarover zou moeten ontfermen? Je hebt toch gezamenlijk kinderen en je bent toch allebei verantwoordelijk voor hun geestelijk welzijn én voor hun materiële welzijn? Waarom moet een alleen een moeder zich schuldig voelen over haar gezin? En waarom is het betaalde werk volgens jou automatisch het domein van de vader en het onbetaalde dat van de moeder? Tenminste, dat impliceer je, als ik het goed lees. Waarom zou het geestelijk welzijn uitsluitend op de moeders neer moeten komen en waarom voelen die zich daar altijd zo op aangesproken? Kunnen de vaders dat dan niet? Is dat omdat veel vrouwen zich eigenlijk stiekem een tikje superieur voelen, omdat ze ver boven het economisch gekrakeel zijn verheven? Is dat niet een beetje al te gemakzuchtig als ze geheel of gedeeltelijk door de maatschappij of door een ex worden onderhouden?
Je kunt toch ook economisch op eigen benen staan én je kinderen die belangrijke geestelijke waarden bijbrengen? Het een sluit het ander toch niet uit? En dat kan toch voor vaders én moeders gelden? Ik vind die Bussemaker helemaal niet zo'n idioot.
Nee, dat heb ik dan niet goed verwoord. Natuurlijk moeten zorg- en verdientaken gedeeld. Maar nu wordt weer uitsluitend de betaalde arbeid gepresenteerd als terugbetalen van de investering, dat vind ik verschrikkellijk. Door zo'n minachting tentoon te spreiden voor alle andere activiteiten dan betaald werk, ontneem je mensen iedere motivatie om op een andere - mijns inziens minstens zo belangrijke - manier bij te dragen aan de maatschappij.
Helemaal met je eens dat er naast betaalde arbeid allerlei andere manieren zijn om zinvol bezig te zijn. Maar ik zie die minachting voor onbetaald werk eerlijk gezegd niet zo terug in het stuk waar je naar verwijst. Wel de zorg dat één op de drie vrouwen krijgt te maken met een echtscheiding en dat ongeveer de helft daarvan vervolgens de hand moet ophouden bij de ex en/of de belastingbetaler. De hand ophouden bij de ex is iets tussen twee individuen, daar vind ik niets van, maar aankloppen bij de belastingbetaler vind ik zorgelijk. Je kiest er dan impliciet voor om andere mensen voor je te laten werken en je door hen te laten onderhouden. Het zou volgens mij goed zijn als meer vrouwen zich dat realiseren wanneer ze kiezen voor een traditionele rolverdeling.