daarom af en toe een gedicht

Revelation Must Be Terrible

Revelation must be
terrible with no time left
to say goodbye.

Imagine that moment
staring at the still waters
with only the brief tremor

of your body to say
you are leaving everything
and everyone you know behind.

Being far from home is hard, but you know,
at least we are all exiled together.
When you open your eyes to the world

you are on your own for
the first time. No one is
even interested in saving you now

and the world steps in
to test the calm fluidity of your body
from moment to moment

as if it believed you could join
its vibrant dance
of fire and calmness and final stillness.

As if you were meant to be exactly
where you are, as if
like the dark branch of a desert river

you could flow on without a speck
of guilt and everything
everywhere would still be just as it should be

As if your place in the world mattered
and the world could
neither speak nor hear the fullness of

its own bitter and beautiful cry
without the deep well
of your body resonating in the echo.

Knowing that it takes only
that one, terrible
word to make the circle complete,

revelation must be terrible
knowing you can
never hide your voice again.

~David Whyte~

Openbaring is verschrikkelijk

Openbaring is verschrikkelijk
zonder tijd
om nog vaarwel te zeggen.

Stel je voor, dat moment
starend naar het stille water
alleen een korte rilling

in je lichaam
spreekt van het afscheid van alles
en iedereen

Ver van huis zijn is zwaar,
maar we delen die ballingschap met velen.
Als je je ogen opendoet

ben je voor het eerst
alleen. Niemand voelt zich
nu geroepen om jou te redden

en de wereld begint
de vloeiende kalmte van je lichaam
op de proef te stellen

alsof hij gelooft dat je mee kunt doen
in die vibrerende dans
van vuur en kalmte en uiteindelijke stilte.

Alsof je precies daar moest zijn
waar je bent, alsof je
als de donkere tak van een woestijnrivier

kon voortvloeien zonder een greintje
schuld en alles
overal zou gewoon blijven zoals het moest zijn

Alsof jouw plaats in de wereld er toe deed
en de wereld zijn eigen
bittere, prachtige schreeuw

niet kon uiten of horen
zonder de resonantie van de echo
in de diepe bron van jouw lichaam.

Weten dat alleen
dat ene, verschrikkelijke woord
de cirkel compleet kan maken,

Openbaring is verschrikkelijk,
weten dat je nooit meer
je stem kunt verbergen.

~vertaling: Hella Kuipers~

daarom: Een gedicht voor bij de Heldenreis. Wat je eenmaal hebt gezien, kun je nooit meer on-zien. En dan moet je tonen wat je waard bent.

Dit bericht is geplaatst in gedichten met de tags . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *