Nadat ik mijn oma dood gezien had, een onherkenbare pop van stro zo mager en zo rimpelig, had ik me voorgenomen nooit weer naar een dode te kijken. Maar toen overleed mijn moeder na een paar dagen ziekenhuis, de telefoon in de nacht, de vader aan mijn bed, ik was opeens de chauffeur en degene die de praktische dingen regelde, natuurlijk ging ik mee, en daar lag ze, het moedertje, zo vreedzaam en lief en het was goed. En daarna durfde ik weer te kijken naar andere doden, het bizarre van zo'n uitgewoond lichaam dat alleen nog een stoffelijke herinnering is aan de oorspronkelijke bewoner.
Ik ervaar een sterk verschil tussen de opgemaakte dode in de kist, en de pas ontslapene. Daarbij ervoer ik beide keren een moederlijk soort van liefde die ik ook voel bij een pas geborene.
En ach, wat is de dood nog in dit land, een advertentie in de krant, een huis dat leeg moet, en aangifte erfbelasting.
Dagelijks meldt Harald Doornbos op twitter: vandaag 65 doden in Syrië. Vandaag 187 doden in Syrië. Evenzoveel uitzinnige verdrieten waar mijn leven tot nu toe - heb dank - van is gevrijwaard.
Waarom het reptielenbrein met Angie komt? Misschien om die laatste regels.
But Angie, Angie, ain't it good to be alive?
Angie, Angie, they can't say we never tried.
Ook een schrijftop2000-verhaal geschreven? Zet de link hieronder!
Het is een wonderlijk fenomeen, dood. De doden uit het Journaal staan ver van ons af en toch kan ineens zo'n onbekende dode mijn tranen doen opwellen. Ik herken wat je schrijft over "Uitgewoond lichaam dat alleen nog een stoffelijke herinnering aan de oorspronkelijke bewoner is." De moederlijke gevoelens die je kunt hebben. Maar ook het 'laatste gesprek' over de rand van de nog net niet gesloten kist.
Mooi stuk!
vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken, met de dood.
prachtig nummer 'Angie'!