Ik was er zo blij mee op m'n verjaardag: de nieuwe Japin! Meteen 's avonds begonnen met lezen, en 3 dagen later had ik 'm uit. Ik ben een fan van Japin, laat dat duidelijk zijn. De Overgave vond ik zijn mooiste boek, en ook van Vaslav heb ik zo genoten!
Maar dit, "Maar Buiten is het Feest"?
Ik vond het geen goed boek, en ik wil er al schrijvend achter zien te komen waarom niet. Hoewel er tijdens het lezen al een aantal dingen waren, waar de schrijfcoach meteen bovenop gesprongen zou zijn. (En in hoeverre dat dan een kwestie van smaak is?)
Zo ergerde het mij dat het boek speelt in een ongenoemde stad. De kostuums van de beroemde zangeres gingen naar het Hoofdstedelijk Centraal Museum. Zij werd geïnterviewd door een journalist van 'het ochtendblad.'
Misschien bedoelde Japin hiermee aan te geven dat misbruikschandalen van alle plaatsen en tijden zijn. Misschien wilde hij voorkomen dat mensen dachten dat het om een 'echte' misbruikzaak ging. Mij deed het denken aan boekjes van Freddy Hagers, waarin de kinderen altijd in generic Tuinstad of Boomdorp woonden.
Ook de tijd werd vaag gehouden. Er was een 'toen' dat ergens tussen de jaren vijftig en zeventig speelde, zo vaag was het qua props en bezigheden, en er was een heden dat in feite de story question moest dragen. In dat heden had de zangeres een huis met zwembad, waarin in februari gezwommen kon worden.
In het verhaalheden waarin we dan tenslotte gewaar moesten worden 'hoe het afliep' liep het eigenlijk maar nauwelijks af.
En al schrijvend denk ik: maar dat is de clou. Dat is waar hij heen wil, met dit vage einde. Dat zo'n misbruikzaak voor de slachtoffers nooit afgelopen zal zijn, dat hun leven en hun beslissingen er voorgoed door bepaald zullen blijven. Dat je je kunt proberen te verbergen, of je voor groot publiek in de schijnwerpers kunt vertonen, het blijft voor eeuwig je lot.
Maar juist door de vaagheid en de algemeenheid maakte het te weinig indruk. Granny Parker zie ik voor eeuwig zwaargewond liggend op de grond naar een miertje staren, en van Zonne zie ik een stapel vage fotootjes die ik makkelijker terzijde schuif dan het zoveelste krantenartikel over weer een misbruikt kind. Het boek mist ankering en daardoor impact.
Dank Heldinne voor de recensie. Ik heb ook genoten van De Overgave.
Tja, de boog kan misschien niet altijd gespannen zijn.
Ook ik ben fan van Japin, maar ik ben bij dit boek bang dat ik Karin Bloemen niet van het netvlies krijg, ik wil zo graag mijn eigen fantasie. Heb het nog niet gelezen.
ik wist niet dat 't op La Bloemen geënt was, las ik pas later in de recensies. Misschien juist daarom zo vaag gehouden dus, maar komt het boek niet ten goede.