Wat mijn ogen hebben gezien? Het hangt ervan af welke opname je bekijkt. De opname waarvan je weet dat hij gemaakt is - want er zijn foto's van, of het is je verteld, of je weet dat het zo geweest moet zijn - of de opname die je opgenomen hebt in je wezen?
Mijn ogen zijn begonnen met kijken in Leeuwarden. De familiegeschiedenis vertelt dat ik zo in de kinderwagen lag te kraaien dat mensen lachend omhoog keken naar dat balkonnetje aan de Pieter Stuyvesantweg. Wat zag ik, de wind, de wolken, blaadjes aan bomen? Van de Marningeweg herinner ik me al meer. Vooral dat ik samen met pappa voor het raam stond, en de wagons telde van de oneindig lange goederentreinen. Ik heb Terschelling gezien en Ameland, ik heb gevaren met de boot van opa, ik ben zelfs - heel bijzonder - met de trein naar Zwitserland geweest, naar oom Marten en tante Lies. Van de landschappen herinner ik me niets, niet echt vanbinnen.
Uitzichten herinner ik me, van alle huizen waar ik gewoond heb. In Heerenveen was voor de Rijksweg, en achter nieuwbouw, huizen, poezen, bomen met vogeltjes. In Groningen keek ik uit op achterkanten van huizen, een gezellig landschap van rode steen. In Delft keken we vanuit onze zolderkamer op net zo'n stadsgezicht uit, en vanuit ons benedenhuisje zagen we de gracht.
Ik herinner me ook precies waar ik langs fietste, 12 jaar lang, naar de bibliotheek in Rijswijk. Eens stond er langs de Lange Kleiweg een zigeunerkamp, met een kleurige jurkenwas over het hekje langs het fietspad gedrapeerd. Ik herinner me de heimwee die ik voelde.
En zo naar verre landen. Het schitterende uitzicht uit het keukenraam in Oman, in de verte een zwaar stenen gordijn van kale bergen, op de voorgrond de witte huizen van Al Qurum met de kleurige wasjes op de daken en de felle bougainville overal. Vanuit het keukenraam in Schotland zag ik glooiende heuvels. Mijn werkkamertje boven zag uit op de tuin, en wat schrok ik toen Harmke en Bob opeens op dezelfde hoogte vanuit een boom mij toezwaaiden!
Het huis in Houston had niet veel uitzicht. Kleine ramen overal, vanwege de hitte maar ook vanwege het Amerikaanse gevoel voor privacy. Liever een hoge muur op twee meter van je raam dan directe inkijk. Dat zegt wel iets over hun kijk op de wereld ook.
Wat vond ik het heerlijk om terug te keren in mijn geboortestad, en de frisgroene weilanden en prachtige wolkenluchten als uitzicht te hebben! De saaie straat aan de voorkant nam ik voor lief. Ik wist het zeker: hier zou ik nóóit weer vandaan gaan.
Toch begon de stilte te knagen. Toen ik voor het eerst op Harmkes studentenkamer zat, zo vlak bij waar ik vroeger zelf college had gelopen, wist ik weer hoe fijn het was om in een stad te wonen die leeft en bruist van cultureel vertier. En na het overlijden van pap was het net of het hoofdstuk geboortegrond mocht worden afgesloten. Ik moest weer verder.
Ik stond van de week op het balkon van mijn nieuwe stek, ik zag een vuurrood autootje staan op een grond vol bladgoud, en ik besefte opeens dat het altijd mooi is waar je thuis bent. Wat je ogen zien speelt daarbij helemaal geen rol. Wat je hart ziet, dat is wat er toe doet, en dat is ook wat je onthoudt.
dit in het kader van de autobioserie over het lichaam
Geniet van je nieuwe stek en van de nieuwe fase in je leven, en zoals de Engelsen zo mooi zeggen 'Home is where the heart is'. En dan volgen je ogen vanzelf.
groetjes,