Trouw is voor mij besmet. Ondanks briljante schrijvers als Wim Boevink of Jan Oegema zal ik deze krant nooit meer lezen. Ik kocht wel eens een zaterdag-Volkskrant, maar dat beviel ook niet altijd. De NRC las ik in mijn studententijd. Het imago van droog en weinig bezielend heeft die krant voor mij nog steeds, hoe leuk de hoofdredacteur ook oogt bij dwdd.
Toch liet ik mij onlangs verleiden door een jongeman op de Nieuwestad. Het was heet, ga toch onder die boom staan, ried ik. Daar kwamen geen Volkskrantmensen langs, zei hij, en ik was er een, want was ik niet net op weg naar de boekhandel voor een krantje?
Ik wist wel dat ik het niet red, elke dag een hele krant. Maar de aanbieding was dermate voordelig dat ik zonder schuldgevoel hele katernen ongelezen wegwerp.
Dat ligt niet alleen aan de prijs. Dat ligt ook aan de inhoud. Wat wás ik het eens met Pasquali, wat staat er veel in die krant dat uitsluitend bedoeld is voor grachtengordelyuppies. Het lijkt wel of de wereld buiten de Amsterdamse Ring ophoudt. Een hele sliert mensen mag hun plasje doen over een Stedelijk-kunstwerk, en 's avonds datzelfde verhaaltje nog eens vertellen bij dwdd. Wát een ons-kent-ons-wereldje van Samsoms, Matthijzen, Zwagermannen en andere geslaagde varabetweters. Af en toe zijn er parelige interviews, zoals laatst met Bernlef. Maar zoveel is rijkeluisgezeur over rijkeluisleven of rijkeluisvisie op armeluisleven. Of laatdunk over alles wat bezieling zoekt, op welke zweverige manier dan ook. Volks is alleen nog de hoeveelheid d- en dt-fouten.
Hier zit ik nu nog een jaar aan vast, en dat alleen dankzij die jongen die me ervan overtuigde dat "een Volkskranttype" een positieve kwalificatie is.
Ik heb vanaf mijn 18de De Volkskrant gelezen, vond mijzelf ook een Volkskranttype, totdat ik een paar jaar geleden zo doodziek werd van de overdreven aandacht die deze krant aan Wilders besteedde, dat ik ben overgestapt op een weekendabonnement op de NRC. Ook een hoop Randstadgeneuzel, maar wel van hoger niveau dan De Volkskrant.
Vroeger vond ik NRC ook droog en stoffig. Nu niet meer. Waarschijnlijk ben ik oud geworden. Of droog en stoffig.
Inderdaad!:Boevink en Bernlef... over dat waar verder zoal bezieling zoeken/ vinden denk ik nog na.
De liflafcultuur noem ik dat ( van de spenderende yuppen). En ik ben benieuwd als op een dag de schrijfveer zou luiden: "EEN STUKJE BEZIELING"...wat dat zou opleveren.
genoteerd! En liflafcultuur? #woordvandedag!
Joh, je gaat toch binnenkort verhuizen? Geef gewoon je nieuwe adres niet door, ben je ze mooi te slim af!
Nee, dán maak ik me toch liever boos voor dat geld.
Het IJ als navel der wereld: de #Volkskrant schrijft Eiffeltoren als IJffeltoren, vandaag op pagina 6.