En wat vond ik nu zelf van de nieuwe Wuthering Heights film? Ik speel bioscoopje met de laptop in bed, licht uit, koptelefoon op. Dan is er tweeënhalf uur lang de beukende, huilende, razende wind. Klapperende luiken, zoemende insekten, krijsende vogels af en toe, regelmatig een regenbui als een zondvloed, maar altijd die wind. Die herinnerde ik me ook uit Schotland, zo'n bolderende wind die als een wilde hond om je heen springt. Trouwens, ook veel vals grijnzende en grommende honden in de film.
Het was die wind die me vasthield. Ik herkende het gevoel dat ik ooit had in Janum, met die door niets onderbroken wind om het gebouw heen, daarbinnen is het onwaarschijnlijk windstil en veilig. Maar daarvan was in Wuthering Heights geen sprake. Geen van de mensen was ook maar ergens veilig. Alles was grauw, lelijk, gewelddadig, hysterisch. Een onontkoombare, naturalistische slechtheid.
En daardoor, juist daardoor, kon ik niet geloven in de liefde tussen Heathcliff en Cathy. Het was of alle woorden van het boek waren weggelaten om alleen de dierlijke resten te laten zien, en er de kijker onophoudelijk mee om de oren te slaan.
Het lag er te dik bovenop. Het was teveel. Er was te weinig contrast, en het weinige contrast lag er lachwekkend dik bovenop. De verklarende ondertiteling ontbrak er nog aan.
Tegen wil en dank indrukwekkend, maar bij nadere beschouwing blijft er geen kern overeind, blijft alleen de visie van de filmmaker overeind, maar niet de film, het verhaal, de personages. Een goede les voor schrijvers ook weer: ga uit de weg. Laat je verhaal het werk doen.
Wuthering Heights 2011
Dit bericht is geplaatst in Niet gecategoriseerd met de tags film, wuthering heights. Bookmark de permalink.
Mij bekruipt vaak het gevoel dat veel verfilmingen, in tegenstelling tot de boeken waarop ze gebaseerd zijn, bedoeld zijn voor een afgestompt publiek. De boodschap moet er zo dik mogelijk bovenop liggen en moet er zo hard mogelijk in gebeukt worden, want anders komt-ie niet aan. Gevolg van een opdringerige beeldcultuur die geen ruimte laat voor rustig zelf reflecteren, voor nuance, voor niet-onmiddellijk zichtbare diepere lagen? Ik weet het ook niet, maar het is over het algemeen wel de reden waarom ik de meeste verfilmingen teleurstellend vind.
ik houd over t algemeen niet van filmkijken maar wel van wind. hoewel bij film kijken op PC je het beeld en geluid tussendoor kan uitzetten en zelfs stukjes overslaan dus bijna als bij een boek lezen kan wachten met een bladzijde omslaan. Dat een schrijver "het voor de lezer uitmaakt" is niet storend want de lezer is daar regel voor regel zelf bij! en kan (te) snel opéén volgende scènes desgewenst in eigen tempo tot zich nemen.
in de bioscoop je overleveren aan een filmmaker daar ben ik voorzichtig mee sinds ik me verwijderde uit de bioscoop tijdens Last tango in Paris.
Is het verhaal opnieuw verfilmd? Film en boek kan je niet vergelijken. Veel wat geschreven is kan niet verfilmd worden, om te zetten in beelden. Ik hou van film vooral in de bios met heel groot doek!
Ik worstel weer met de 'ik ben geen robot'Probeer het nog één keer!