Echt zaliger?

En dat het dan opeens te veel is. Wat is het in mij dat zo vrijgevig is? Schuldgevoel, denkend aan de armen? Aardig gevonden willen worden? Hopen dat het klandizie oplevert? Karmapunten? Ik schenk mijn werk weg, doe vrijwillig dingen voor het nut van 't algemeen zodat ik anderen geld bespaar, want heb ik niet een prachtige computer, en verstand, en kost me dat niet hooguit een kwartiertje, of een dagdeel, of één slapeloze nacht?
Neem met liefde lifters mee die geen auto kunnen betalen of besturen, ook al moet ik omrijden en zoeken, ik ben zo menslievend.
Wie me mailt om hulp krijgt uitgebreid antwoord, wie weet zien ze dan in dat ik écht goed ben in mijn vak en gaan ze me daar wél voor betalen.
En dan loopt met één klein profiteurtje de hele emmer over. Ik Ben Verdomme Sinterklaas Niet!
Ik ben geabonneerd op zo'n nieuwsbrief van iemand die zegt: houd op met jezelf goedkoop te verkopen. Maak alles tien keer zo duur. Je wordt rijk én mensen gaan je serieus nemen. Ze gaan het er écht voor betalen!
De prijs van mijn werk is zo, dat ik er net van kan bestaan, en dat 't voor de meeste mensen betaalbaar blijft. Maar bij gratis slaat de weegschaal door. Dan voel ik me gebruikt door anderen die kennelijk totaal geen probleem hebben met vragen en ontvangen.
Stop.
Zou het daar allemaal vandaan komen? Dat ik nooit vraag? Nooit gratis ontvang maar altijd iets terug doe?
Leer- en nadenkmoment.

Dit bericht is geplaatst in Niet gecategoriseerd met de tags , . Bookmark de permalink.

4 Reacties op Echt zaliger?

  1. elly schreef:

    We blijven toch tot aan onze grenzen tegen het ego aanlopen. De een wat ruimer dan de ander, maar...het blijft datzelfde kringetje.
    Oplossingen zijn er niet,die zitten alleen maar in onszelf.
    We draaien in een kringetj net als in jouw tekst die eindigt bij het begin.

  2. reflexxus schreef:

    ja, het blijft "je redden" midden in de heersende sfeer van de meerderheid.
    doet me denken aan een fantastisch artikel in een uitgave van de Bonte Was ( jaren 70, toen wij allen zusters waren, zeg maar ( en voor elkaars kinderen zorgden en de eerste biologische groentenwinkeltjes opzetten en (ook) ik in t Vrouwenhuis en op de kinderspeelzaal werkte en les gaf op school en bij de opvang) alles gratis.

    Het artikel is geschreven door een jonge vrouw die zich nog idealistischer dan idealistisch opstelde ( in een soort navolging van Christus zou een gelovige zeggen)door alleen maar klaar te staan voor anderen. Ze had vanaf een zekere dag bekend gemaakt dat zij voortaan oproepbaar zou zijn als hulp voor haar hele zusterlijkefamiliekring, bij ziekte van een huismoeder verving ze die weken lang etc.
    Heldinne, uiteindelijk werd in haar niet eens zoiets als een medemens gezien door al haar "klanten". Zo werkt dat als een natuurwet?, als een mechanisme?
    Aangrijpend duidelijk.

    de boeken kiggen hier op de schop maar zodra ik het tegenkom zend ik je copie van t verhaal.

    aan ons van Schrijf destijds gaf je de "Valkuilen" weg, weet je nog?
    Wat zijn eigenlijk zoal nog steeds de valkuilen, ook nu nog. voor ons van vandaag?

  3. Dit lijkt me typisch een 'au'- moment van jouw Draak (van Patrick Roozemonds 'Start vanuit je hart') Wat is jouw Draak? Ik heb er gisteren een hele middag aan besteed.
    Stil worden, het gevoel weer toelaten en dan vragen wat het je te vertellen heeft (en dat heb ik dan weer van Rumi :-))

  4. Ferrara schreef:

    Op het gevaar af dat mijn reactie te nuchter is, goeie zin:
    "Ik ben verdomme Sinterklaas niet."

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *