De Wet van Blokker

Toen ik onderstaande column schreef, in september 2007, had het beestje nog geen naam. Maar gesignaleerd had ik het: de dwang om van alles twee neer te zetten, decoratiegewijs. Net zo dwingend was klaarblijkelijk het reglement van de Trouw Thrillerwedstrijd geweest. "Schrijf een verhaal in de stijl van ..."

Als ik door mijn oude nieuwbouwwijk naar de supermarkt fiets, zie ik overal tweelingen. Twee dofmetalen bloempotten met in elk een grijsgroene triffid. Twee hoge vazen met oranje gespoten takkenbossen erin. Twee vierkante, witbetonnen lage bakjes met in elk een te hardroze orchidee. Twee strakke beeldhouwwerken, abstract genoeg om goede smaak te etaleren. Iedereen, overal, heeft een tweeling in de vensterbank, of zelfs twee.
Mijn vensterbank? Als je geluk hebt een dik grijs poezebeest, en anders een lege plek met natte neuzen op het glas. Een postbak. Een vaasje met houten krokusjes die ooit in een woestijnland de herinnering aan echte bloemen levend hielden. Een stapel onderzetters en een oude trommel vol ansichtkaarten en postpapier. Smaakvol? Misschien niet. Van mij? Dat helemaal.
Wees liever een eersteklas versie van jezelf dan een tweederangs versie van een ander, zei Judy Garland, en dat is een spreuk die wij schrijvers boven ons bureau moeten hangen. Je kunt niet schrijven als je constant probeert te bewijzen dat je net zo goed (of liefst beter: hogere vazen, marmeren bakjes) bent als je buurman. Je kunt niet schrijven als je je maatstaf bij anderen legt, als je er steeds aan denkt hoe je etalage, je vensterbank eruit moet zien.
Daarom was ik eigenlijk helemaal niet zo blij met de thrillerwedstrijd. 'U heeft gezien hoe succesvol de firma's Blokker en Hema zijn geweest met het Tweelingconcept op de Vensterbank. Richt nu uw eigen vensterbank ook zo in, en win een prijs! Dan mag u straks een gesprek hebben met de Oppervensterbankinrichter, die u de juiste vazen zal overhandigen!'
Wat niet wil zeggen dat ik (stiekem) niet meegedaan heb... En ja, het poezebeest komt er ook in voor. Niet met zijn natte neusje tegen het raam, maar met een hoge rug, want dat hoort zo in thrillers.

En vandaag sprak Matthijs van Nieuwkerk in #dwdd van de Wet van Blokker. Naar aanleiding van het Huisjeskijken op Funda door Hans Aarsman, wat weer een geweldige #schrijfveer is!