van de schoonheid en de troost

Zodra de twijfels en de vragen geuit zijn, komt als een bliksemflits – in mijn geval een zin in een boek – het antwoord. De alinea ging over Patch Adams, de dokter (niet alleen van de clowns) die als onderdeel van de genezing aan zijn patiënten vroeg, welke kunstenaar hen weer bezield zou maken.
En klikkedieklikkedieklik – daar ratelden de radertjes in de fruitautomaat in mijn hoofd en katsjing! daar rolden de gouden munten naar buiten. Kunst en bezieling.
Daar waar mijn studie, mijn vreugde, mijn expertise en mijn missie elkaar raken.
Ik luister steeds minder naar het nieuws, lees steeds minder kranten, want het is toch allemaal maar doemdenken en slagen in de ruimte van hoe slecht het vast wel met ons gaat aflopen. Terwijl er in feite niets veranderd is. De kunstwerken die de mensheid heeft vervaardigd zijn er nog (bijna) allemaal. En wat is de beste remedie tegen doemdenken en depressie? Schoonheid, toch?
En dat wat jij écht, diep van binnen mooi vindt, daar haal jij toch je bezieling vandaan?
Waarom dat niet samenvoegen?
Hier lagen altijd mijn schatten, maar ik zag ze niet.