BFF is net als ik zzp'er. We hadden het erover hoe schuldig we ons voelen als er weinig klandizie is, en we zomaar op een doordeweekse dag door de stad fietsen, of op twitter rondhangen. En hoe we never overdag een boek gaan zitten lezen op de bank. Of het moet vakliteratuur zijn, die we rechtop gezeten met een potlood en een schriftje ernaast tot ons nemen. Zodat we het in elk geval als werktijd kunnen noteren.
Terwijl we geen van beiden van nature carrièretijgers zijn, voelen we ons toch schuldig. Tegenover het geïnternaliseerde arbeidsethos? En wie heeft dat dan geïnstalleerd? Wat is er authentiek aan onze herseninhoud? BFF voelde zich vooral schuldig omdat ze niets voor de maatschappij deed, met haar capaciteiten.
En toen kwam er opeens iets in opstand in mij. Want dat is een veelgebezigd argument. Als je "niets" doet met je opleiding en kwaliteiten, ben je een waardeloze profiteur, dat is algemeen bekend. Maar je kunt het omdraaien: als je je capaciteiten in dienst stelt van deze maatschappij, door te werken bij een bedrijf dat in stand houdt wat deze regering propageert, of wat de banken propageren, gebruik je ze dan inderdaad voor het goed der wereld? Is het dan niet beter om de ideeën die je al studerend hebt ontwikkeld in de maatschappij te gieten volgens je eigen voorwaarden?
Het allermooiste is natuurlijk als je dat via je werk kunt doen: of dat nu is door mensen een weg te wijzen in het doolhof dat zich de Moderne Tijd noemt, of door ze te leren hun eigen woorden en waarden op papier te zetten, ze te leren zélf na te denken. Maar is onbetaalde kennisverwerving en –verspreiding niet een veel waardevollere bijdrage aan de maatschappij dan maar te gaan werken bij dat call center omdat je anders een "profiteur" bent?
Dat hele arbeidsethos (in Amerika verwoord als you gotta keep busy!) is misschien wel een ploy om ons van het denken af te houden. Wij tijdelijk iets minder werkzame zzp-ers doen het voor u. Denken. Omdat verder niemand daar nog tijd voor heeft. Dát is onze bijdrage aan de maatschappij, en in geld is die niet uit te drukken.
Verwende prinsesjes?
Dit bericht is geplaatst in Niet gecategoriseerd met de tags arbeidsethos, maatschappij. Bookmark de permalink.
Draai het eens om en vraag je af of de maatschappij behoefte heeft aan al die mensen die als zzp-er of uitkeringsgerechtigde overleven. Niet dus. Zouden die mensen kunnen en willen bijdragen? Reken maar. Wordt hun bijdrage op prijs gesteld? Nee, ze worden afgedankt en gedoogd zolang het betaalbaar blijft. Niet echt iets om je schuldig over te voelen.
Nee, maar nu zie jij "de maatschappij" als iets vijandigs buiten je. Ik zie het als iets waarvan ik deel uitmaak, en dat probeer ik te doen door goeds bij te dragen. En daar geloof ik ook in, dat ik dat doe. Of het nu door het systeem "gewaardeerd" wordt of niet.
En jij doet dat ook!
Tja, ik herken het schuldgevoel vanuit de afgekeurde positie. Naarmate het langer achter me ligt wordt dat gevoel wel minder, mede veroorzaakt door het fysiek dat zich duidelijk laat gelden.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.