Jachtlust en Jagtlust

Een avondje Annejet van der Zijl kan ik iedereen aanraden. Enthousiast en meeslepend vertelt ze over de zoektochten in archieven en op spannende plekken, over de mensen die ze interviewt, en alle andere avonturen die uitmonden in haar boeken. Niet alleen haar jachtlust maar ook een sterke begaanheid met haar onderwerp spreekt uit alles wat ze vertelt. Het publiek hangt aan haar lippen en een uur is zo voorbij.
Geen wonder dat ze in de pauze ongelooflijk veel boeken signeert, ook ik val door haar smakelijk verhaal voor Jagtlust, een boek dat verscheen voor ik in Nederland terug was, en dat ik helemaal gemist had. Van Sonny Boy was ik niet kapot, maar wat ze hierover vertelde, zo'n wilde, hippe schrijverskolonie, dat was toch net iets voor mij?
Na de pauze mochten we vragen stellen, en ik vroeg, of ze na het oplossen van al die puzzels op haar zoektocht, aan het schrijven zélf nog wel plezier beleefde. (Toch een beetje hetzelfde als de plot van een roman al tot in de puntjes kennen, dan verveel je je bij 't schrijven volgens mij.)
Dat vond ze toch zo leuk, die vragen uit het publiek, dan kwam er tenminste eens iets anders dan al die obligate journalistenvragen. En ja, ze vond het heerlijk om ervoor te zorgen dat ze in haar boeken het verhaal dat ze aan de weet was gekomen, zo effectief mogelijk overbracht. Het zoeken van de beste vorm, dat vond ze een heel fijn onderdeel van haar werk.
Ik heb Jagtlust inmiddels uit, en denk daar nog eens aan terug.
Is dit de beste vorm?
Hier is stof voor een kanjer van een roman, die de geschiedenis kan uitdiepen, kan duiden, in een groot geheel kan plaatsen. Een vrouw als Fritzi, een huis als Jagtlust, een kind als Gilles, doe je die niet ontzettend tekort door er in 136 bladzijden de feiten over mee te delen?
Heel veel mensen vinden van niet. Annejet van der Zijl is een van de succesvolste schrijvers van dit moment. Ze zei dat ze zich misschien ooit wel eens aan een historische roman zou wagen. Ik zeg: doen!