de wrede schrijver

(even een oude column in de herhaling voor HannieJe)

Ze vertelt mij hoe haar vriendin geleden heeft, een leven lang. Dat haar vriendin door een geschifte echtgenoot werd geterroriseerd, en nu bijna niet meer verder wil leven. Eén oor van mij leeft mee, zegt op gepaste momenten 'ach…' en 'jeetje…' en het andere oor zendt boodschappen naar het schrijversbrein: 'Onthou, onthou! Mooi verhaal!'
En degene – ik? - die tussen beide oren zit vraagt zich inmiddels af of dit allemaal wel ethisch verantwoord is: dat ik nooit voor 100% met iemand meeleef, meeluister, meedenk, dat er altijd minstens 50% van mij langs de zijlijn staat te genieten van de inspirerende wreedheid van het dagelijks leven.
'Natuurlijk is dat wel ethisch verantwoord,' vindt de schrijver. 'Want met dat verhaal van ons gaan wij de wereld verlichten, gaan wij het lijden zichtbaar maken, begrijpbaar, gaan we als het ware een standbeeld oprichten voor degene die het meemaakte.'
'Ha,' zeg ik cynisch. 'Dat zeg je alleen om jezelf te rechtvaardigen. Intussen is het een ordinaire kwestie van dood en brood. Die arme vrouw zou er meer bij gebaat zijn als ik haar te logeren uitnodigde in het fraaie Friesland.'
'Hé,' sputtert de schrijver tegen, 'dan heb ik geen tijd meer om te schrijven, als we al die zielepieten gaan verzorgen. Wil je schrijver worden als je groot bent of verpleegster? Nou dan. Jij hebt als kind zeker geleerd dat egoïsme de grootste zonde is.'
Ik knik zwijgend.
'Neem dit van mij aan,' zegt de schrijver. 'Je zei toch net dat je voor de helft meeleeft? Waarom zou de andere helft dan niet egoïstisch mogen zijn? Hoe wil je ooit iets bereiken als je alléén maar aan anderen denkt? En trouwens, hoe kom je erbij dat ik nooit aan anderen denk? Ik doe de hele dag niet anders.'
Waarmee zij het laatste woord heeft.