GEWAPENDE VROUW

Recensie van Gewapende Man door Gerwin (Friso) van der Werf.

In de handout die ik aan het eind van mijn Heldenreiscursus uitdeel, staat bij punt 11, de Climax, met grote letters als aansporing aan de schrijver: DELIVER!!!
Met andere woorden: geef je lezer dat waar je ze het hele meeslepende boek door mee heen gesleept hebt. Geef ze waar ze gedurende de hele zorgvuldige compositie lang naartoe gepuzzeld hebben.
Bij punt 12 tenslotte staat, als revisievraag: is je Held wezenlijk veranderd? Heb je een verhaal van belang verteld?
Het zijn deze twee punten die me er al een etmaal van weerhouden een recensie van Gewapende Man te schrijven. Ik wil tenslotte deze schrijver alle voordelen van alle twijfels geven. Ik weet immers zelf hoe eng het is, je geesteskind loslaten in de wereld, net als je echte kind overigens: ga maar, ik heb mijn best gedaan en beter kon ik het niet.
En ik heb mijn exemplaar van het boek gewonnen, met het kronkelwoord Derva! dat niet, zoals ik dacht, Oeriboerisch was voor Het zal geschieden, maar een toepasselijk anagram bij het hoofdthema van dit boek. Vader.
Plots en clous verklappen moet je niet doen in een recensie, dat maakt het ook moeilijk om over mijn heikele punten 11 en 12 te beginnen. Laat ik concluderen dat het vader-thema prachtig is uitgewerkt. Het komt terug bij alle personages, zodat het voor de lezer van diverse kanten wordt belicht. Hoewel dit het hoofdthema is, stoort het hier totaal niet dat een echte clou achterwege blijft. Het einde is bevredigend. De hoofdpersoon heeft er werkelijk vrede mee, dona eis pacem. Dit was een les die ik leerde van de kritiek op mijn boek: alles té mooi rondbreien is niet goed.
De andere verhaallijnen, die van het musicologisch onderzoek en die van de wraak op de voetballer, vind ik veel minder sterk. Daar voelde ik me als lezer een beetje bekocht. En daarmee werd de hoofdpersoon minder geloofwaardig. Ik kreeg van de stem die het verhaal vertelt niet de indruk dat het iemand was die zich met hart en ziel verdiepte in hemelse muziek. Ik kreeg ook niet het gevoel dat wat hem in zijn jeugd was overkomen nu zoveel wraakzucht in hem los zou maken.
Schrijven heb je nu geleerd, Friso. Je stijl is mooi en soepel, je hebt het literatureluren afgeleerd en weet toch de taalliefhebber te strelen. Je personages zijn kleurrijk en origineel (en je dieren ook, wie heeft er ooit van olmen gehoord?). De humor die erin zit is misschien meer van Friso dan van Gideon.
Als de juf het boek had mogen lezen voor verschijnen, zou ze gezegd hebben: ga dieper. Ga nog dieper. Geef me een mens voor wie ik iets kan voelen. Ik hoop dat het verhaal van die jongens op die boot naar Noorwegen (Jokkmokk, het lijkt wel een kronkelwoord) je volgende boek wordt.