Hypertext?

Geplaatst op 23 september 2009 door Hella

Ik ben al die stukjes die ik al geschreven heb voor mijn tweede boek aan het doorlezen, sommige zijn zo prachtig dat ik denk: die moeten erin, en hoe zorg ik dat ik ze niet vergeet, en ik bedenk: zou ik het aandurven om een echt modern boek te schrijven, een interactief, of hoe heet dat, non-lineair verhaal, waar je via links door heen en weer vliegt, met schetsjes en langere scènes, met poëtische stukjes, met plaatjes misschien zelfs, om zo als lezer een verhaal deelachtig worden zoals je het zou opgraven uit een archief, of van een zolder die leeggeruimd wordt.
Ik zou ze allemaal als aparte stukjes op mijn blog kunnen zetten, en steeds heen en weer linken naar andere stukjes, en het zou niet uitmaken of je eerst het einde leest, of eerst het begin, of eerst al die stukken over de personages, en zo zou je een heel ander soort boek scheppen, een werkelijk, hoe heet dat toch, dat linken, dat heen en weer springen, ik moet die terminologie eerst eens even opzoeken.
Het heet hypertext, geschreven met behulp van hyperlinks.
Het zou zich uitstekend lenen voor de schrijfveervolgers onder ons, en je zou zelfs kunnen linken naar andere websites, voor gedichten of afbeeldingen ofzo (alleen kun je dan niet teruglinken).
Vraag ik me nog wel af of zo'n verhaal inhoudelijk ook 'modern' moet zijn, science-fiction-achtig, of absurdistisch, of zou het ook werken voor een verhaal dat uiteindelijk gewoon is wat mijn verhalen moeten zijn: verweven levens die elkaar beïnvloeden, waarbij voor een van de personages het leven totaal over de kop gaat, en voor de anderen ook wat grondvesten schudden.
Mag ik eens even wat kritische input van mijn medebloggers en andere lezers?

Dit bericht is geplaatst in schrijven. Bookmark de permalink.

7 Reacties op Hypertext?

  1. Sagita schreef:
    24 september 2009 om 04:12

    Om even bij de vorm te blijven, die spreekt mij wel aan. Ik vind het dan ook een achteruitgang, dat de mogelijkheid van linken in de blogs van Trouw niet meer aanwezig is. Ik maakte er graag gebruik van om mijn lezers naar een ander stuk te navigeren, waar ze meer achtergrond konden vinden over iets wat ik in een ander verband al geschreven had. Wat mij een voordeel lijkt binnen de literatuur is dat je een kort verhaal schrijft voor mensen met een korte spanningsboog en het via links uit kan werken tot een dikke roman inclusief filmpjes en foto's voor mensen die er niet genoeg van kunnen krijgen. Probleem zal zijn hoe structureer je het geheel dat je als lezer wel het bevredigende gevoel krijgt dat het bijdraagt aan datgene waarom je bent gaan lezen. Mij overkomt het nog al eens, dat ik een vraag heb over iets en het antwoord probeer te vinden op internet. Vooral als ik in een encyclopedie terecht kom met allemaal linken wil het gebeuren dat ik na een hele tijd ontdek dat ik de meest fascinerende kennis aan het lezen ben, dat al lang niets meer van doen heeft met mijn oorspronkelijke vraag. Ik verdwaal er letterlijk in en ben dan ontevreden. Zoiets als overconsumptie.
    Wat je inhoudelijke vraag betreft, volgens mij kan je het op alle genres toepassen. Je kunt er ook een (detective) spel van maken: vindt de moordenaar binnen de kortst mogelijke route.
    Leuk onderwerp maar nu zoek ik de kortste route naar mijn bed.

    Beantwoorden
  2. Lili schreef:
    24 september 2009 om 12:30

    Ik wil geloof ik het liefst worden meegenomen in een 'echt' verhaal. Het mogen best puzzelstukjes zijn, in de zin dat de 'lijn' of samenhang zich pas gaandeweg openbaart, maar voor een bouwpakket ga ik niet naar de boekwinkel.

    Beantwoorden
  3. Schrikkeltijd schreef:
    24 september 2009 om 22:41

    Waarom? Is het eerste dat in mij opkomt. Waarom die vorm? Op zoek naar de noodzaak dus, en die mis ik nog een beetje in je verhaal.

    Beantwoorden
  4. Heldinne schreef:
    27 september 2009 om 10:57

    Goed punt, Schrikkel. De noodzaak is er voor de lezer nauwelijks, het zou puur voor mijn eigen plezier zijn. Omdat ik het vergaren van materiaal dmv schrijfveren zo heerlijk vind, en me afvroeg of je niet op zo'n manier een verhaal kon samenstellen. Trouwens, bij mijn vorige boek heb ik dat met die verhalenverteller ook een beetje gedaan. Dan beleeft de lezer ahw de wording van het boek mee. Maar of dat lezenswaard is? Ik denk dat ik het wel met Lili eens ben ...
    Trouwens dat idee van Sagita is super, dan wordt het een kruising tussen boek en game!

    Beantwoorden
  5. Schrikkeltijd schreef:
    27 september 2009 om 22:59

    De verhalenverteller lezen vond ik erg boeiend. Maar dat was voor mijn gevoel iets heel anders.
    Voor je eigen plezier, een betere noodzaak is er toch eigenlijk niet?
    Maar ik weet niet of ik er in mee zou willen gaan als lezer...Er bestaat toch zo'n boek (in tradiotionele paieren versie), met allemaal losse hoofdstukken die je zelf in willekeurige volgorde kunt lezen? Kom niet op de schrijver, ook niet op de titel, gaat er bij iemand al een lampje branden?

    Beantwoorden
  6. Lili schreef:
    30 september 2009 om 08:25

    "Een Hinkelspel" van Julio Cortàzar, bedoel je?

    Beantwoorden
  7. Schrikkeltijd schreef:
    2 oktober 2009 om 21:52

    Nee...geen AHA..!
    Ik heb het idee dat het om een Nederlandse auteur gaat....zie het nog zo voor me, op de tafel bij Donner...allemaal losse deeltjes in een box...

    Beantwoorden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *