Ik zit sinds kort bij een PMR-groep op Facebook. Lotgenotencontact is altijd prettig. Het is een Amerikaanse groep, en ik zie regelmatig hoe dankbaar wij moeten zijn voor onze stelsels van ziektewet en gezondheidszorg. Mensen die hun wrakke lijf naar het werk sleuren omdat ze anders geen inkomen hebben, mensen die 4 maanden moeten wachten op een afspraak met een reumatoloog …
Er komen elke dag wel een paar nieuwe leden bij, van over de hele wereld. Een vraag die dan vaak gesteld wordt is: hoe lang hebben jullie het al? Hoeveel milligram slikken jullie? (Ik heb pas uitgelegd dat ik het preT noem en dat dat fun betekent in het Nederlands. Er gaan veel leuke wrange grapjes rond.) Hoe lang gaat dit duren?
Dan voel ik me opeens een old hand. Vijf jaar and counting. Vanmorgen schreef ik dat ik zolangzamerhand probeer om me erop in te stellen dat het misschien nooit meer overgaat, dat dit nu voor altijd zal zijn hoe mijn leven is. Soms stemt dat droevig. Meestal ervaar ik berusting. Het ergste vind ik dat ik niet meer kan reizen, maar ik heb zo ontzettend veel gezien op deze wereld, daar kan ik wel op teren. Mooie reisprogramma's doen de rest. En ik had anders vast nooit ontdekt hoe heerlijk kunst maken is.
Ik kreeg op mijn reactie meteen antwoord: ik moest vooral positief blijven denken! Dat lijkt nu misschien onmogelijk maar je moet positief blijven!
En ik dacht: wat is dat dan? Tegen heug en meug blijven geloven dat ik beter word? Niet onder ogen zien hoe het nu is maar me blijven richten op een verbeelde toekomst? En dan elke dag opnieuw die teleurstelling?
Ik moest weer denken aan die quote die ik ooit ergens zag hangen. I let go of all hope and now I feel much better. Zijn met wat is. De enige weg.
Hoi Hella, ik denk inderdaad dat het een veel constructievere houding is om te accepteren dat het is zoals het is, dan om tegen beter weten in te blijven hopen dat het beter wordt. En mensen zoals jij en ik, met een heel vervelende ziekte en weinig energie kunnen nog steeds een bevredigend leven leiden. Geen reizen naar verre landen, maar wel genieten van een lekkere maaltijd met vrienden, mooie muziek, een mooi boek, een mooie film, van een goed gesprek, van het maken van kunst, een stukje schrijven of een korte wandeling. Er is genoeg te doen. Groetjes, Erik
precies Erik, dankjewel
Als het leven K. is geeft een stom stukje als dit geen troost tegen de pijn, eenzaamheid en benauwdheid in jouw leven, maar als ik de artikelen in dit blog lees zie ik ook een kritische en onafhankelijke geest voor mij vol vrije geluiden en verhalen, iets wat in deze tijd schaars wordt, en waar je je misschien een klein beetje aan kunt ophalen.
het wonderlijke is dat troost en 'ophalen' ook niet meer nodig zijn
Meebewegen binnen de grenzen van je kunnen. En vooral plezier beleven aan je blog en de kunstwerken die je maakt, maar ook dat kan niemand je opleggen.
OT; wil je nog op de hoogte blijven als er een schrijfveer is gebruikt?
Ik kon eindelijk iets met de schoenen van Marten Soolmans.
Oh, die is mooi!
Naar mijn mening hoeft 'positief blijven denken' niet per se te betekenen 'geloven dat ik beter word', maar blij zijn met alle goede dingen in het leven en niet te veel stilstaan bij de slechte.
uit de reactie maakte ik op dat zij het wel zo bedoelde
Herkenbaar! Ik persoonlijk denk ook dat voor mij positief blijven denken te maken heeft met idd de goede dingen te blijven zien en niet zozeer hopen tegen beter weten in. Accepteren is lastig, maar geeft ook bevrijding. Ik heb ooit een psycholoog gehad die tegen me zei 'dit is de situatie en daar moet je het maar mee doen'. En daar kan ik wel wat mee, grappig genoeg.
Groetjes,
ja, precies!
Jij hebt je leven zo knap vorm gegeven en ik heb ook wel eens gedacht dat je anders nooit zou zijn uitgegroeid tot zo’n begenadigde kunstenares.
*bloos*
Je hebt je leven knap vorm gegeven en je was anders vast niet uitgegroeid tot zo’n begenadigde kunstenares
Nee, van geloven dat je beter wordt word je niet beter.
Het inleveren van steeds meer opties en mogelijkheden van je lijf hakken er in weet ik uit ervaring. In mijn geval belemmert het me bij alles, de hele dag.
Maar sinds ik dat geloof in de hoop dat het nog zal veranderen van me af heb gezet en probeer per dag te leven is alles weer een stuk prettiger geworden.
Wat ik vandaag kan kan morgen misschien niet meer en na een goede nacht kan ik morgen meer dan ik vandaag kan. Niet leuk, niet makkelijk maar veel fijner dan steeds maar hopen op meer!
Ferrera zegt het zo mooi: "meebewegen binnen de grenzen van je kunnen" - zo is het.
Maar makkelijk is het niet, dat klopt!
klopt inderdaad!
Ja Hella. Zo ga ik helemaal met je mee. Als je iets kunt veranderen doe het dan maar de berusting en in blijdschap leven met wat wel iS is een betere weg. Ik ga vanmiddag naar de oogarts.en leef in blijfschap met alles dat ik nog wel kan zien, laat los wat ik niet meer zie verwacht ook niets.
Positief denken is heel wat intenser en boeiender dan hopen. Dat is de enige weg he. Positief leven met wat is. Later komt later daar heb je in het nu niks aan.
Ik ga eens even kijken hoe ik je nu in mijn leeslijst kan krijgen.☺