Na het toch wat veeleisende Happiness was ik weer even toe aan een meeneemboek, zo'n verhaal dat je vanaf het begin meeneemt, personages die je meteen ter harte gaan, een locatie die interessant is, noem het allemaal maar op. Knap, als een schrijver dat kan!
Ik vond direct soelaas bij Rumer Godden. Wat kán zij toch schrijven!
Van Black Narcissus had ik een vaag zwart-wit filmbeeld voor ogen, broeierige blikken tussen een non en een man. Ik zoek de film even op, en zie dat hij in Technicolor was! En lees dat hij geldt als een erotic drama wat toch niet het eerste is waar ik tijdens het lezen aan dacht.
Het boek gaat veel meer over de invloed van de exotische locatie – aan de voet van de Himalaya, met zicht op de Kanchenjunga (de naam alleen al!) – en kleurrijke bevolking op de nonnen. Als je erotiek ruimer opvat dan alleen seksueel, worden ze allemaal op een andere manier erotisch beïnvloed. Zuster Ruth wordt werkelijk verliefd, zuster Clodagh denkt aan haar jeugdvriendje in Ierland doordat er zoveel dingen zijn die aan hem herinneren, hier een geur, daar een uitdrukking, daar een rode mond, zuster Briony verliest haar hart aan de baby's voor wie ze een soort consultatiebureautje opricht, zuster Philippa wordt bijkans gek van alle mogelijkheden die de tuin haar biedt … En altijd is er die besneeuwtopte Kanchenjunga, hoger en machtiger dan welke God ook.
Het verhaal zit doortimmerd in elkaar, hoe impressionistisch het ook leest. Al in het begin zie je – bij teruglezing – hoe het einde onontkoombaar zal zijn. Godden wisselt naar eigen goeddunken van perspectief (net zoals ze dat in This House of Brede en haar andere boeken doet), waardoor het verhaal iets kaleidoscopisch krijgt en je hoofd net zo duizelt als dat van de nonnen, daar hoog boven de afgrond. Ik schreef het al in mijn bespreking van Old Filth: alleen hele goede schrijvers kunnen (en mogen, wat mij betreft) afwijken van de 'regels.' Bij anderen getuigt het alleen van een gebrek aan talent en vakmanschap.
Ik had in mijn hoofd dat Black Narcissus de naam was van een van de nonnen, maar het is de naam van een parfum. Ik zou het weleens willen ruiken, zo'n geur die tegelijk bedwelmend en bedreigend is.
Denk nu dat ik qua film misschien in de war ben met The Nun's Story.
As. zondagmiddag (24 februari) kun je kijken of je gelijk hebt, want dan komt Black Narcissus op BBC2, van 14:35 tot 16:15 uur 🙂
Oh geweldig, die ga ik opnemen!
Oh, deze wil ik ook lezen!!! In this house of Brede vind ik zó mooi. Die verfilming was trouwens prut, hoewel Diana Rigg de hoofdrol had (de enige reden om toch te kijken).
The nun's story is zo mooi, maar die is ook niet in zwart wit? Tenminste, ik heb die op DVD in kleur. Ik ga die trouwens opnieuw kijken. En het boek lezen. En In this house of Brede opnieuw kijken.
Mooi wat je zegt trouwens over dat wisselende perspectief. Dat is soms heel verwarrend in In this house of Brede, tot je eraan gewend bent en het daarna gewoon klopt. Alleen goede schrijvers kunnen de regels aan hun laars lappen idd!
Groetjes,
Ik "onthoud" steeds vaker dingen die niet kloppen ...
Ik keek zaterdag naar A Shot in the Dark, die ik me ook als zwart-wit herinnerde, maar in kleur bleek te zijn. Misschien heb ik gewoon onthouden hoe ik hem vroeger op een zwart-wit TV heb gezien.
En veel oude zwart-wit films worden tegenwoordig ingekleurd.
Oh, dat zou heel goed kunnen, dat ik hem op tv heb gezien!
Ik ken de naam Rumer Godden al heel lang en dacht altijd dat het een vent was. De titel Black Narcissus ken ik ook al heel lang en daarvan had ik onbewust (zo realiseer ik me nu) het idee dat het over een mooie jonge man in Afrika ging. Het wordt hoog tijd dat ik dit boek eens echt ga lezen!
Ja!!!
Was je misschien in de war met Orfeu Negro (dat zich weliswaar in Brazilië afspeelt)?
https://www.imdb.com/title/tt0053146/
Nee, die ken ik niet! (Lijkt wel mooi trouwens.)
Sorry, dat was gericht aan Anna 🙂