Na weer een überzaai recensieboek besloot ik mezelf voor de feestdagen te verwennen met een sprookjesboek. Ik was al een tijdje bezig in Daemon Voices van Philip Pullman (essays over schrijven) en dat is zo heerlijk enthousiast dat ik besloot het nog maar weer eens te wagen met een fantasyboek. The Golden Compass. Tot ver over de helft genoot ik. Ik schakelde de té kritische innerlijke criticus uit en liet me gewillig meevoeren.
En toch … op een geven moment merkte ik dat ik me verveelde. Dat ik meer geboeid werd door taaie kost als The Rejected Body dat weer op mijn pad was gekomen via twitter en een artikel van Asha ten Broeke.
Wat ís het toch met mij en Fantasy? Waardoor viel deze fictionele droom nu weer in scherven? Het hoofdpersoontje vond ik op een gegeven moment niet meer zo geloofwaardig. Maar dat was niet het voornaamste. In Fantasy moet óók alles kloppen. Een ijsberenkoningpaleis op de Noordpool moet gebouwd kunnen zijn. Waar kwamen dat marmer en dat goud vandaan? Als een gezelschap sterke mannen met sleden al zo'n probleem had om er te komen? En welke bouwlieden hadden het neergezet? Konden de ijsberen dat opeens ook?
Ik kan heel ver meegaan in sprookjes, maar als er té veel simpel wordt neergezet omdat hee in dit verhaal kan iedereen toveren! dan geloof ik het niet meer. Dan kan het me niet meer schelen wie het wint.
Het zal vast aan mij liggen.
Nu tussendoor nog een sprookje van een ander kaliber, voordat leesclub- en recensieboek weer mijn aandacht opeisen.
"Een ijsberenkoningpaleis op de Noordpool moet gebouwd kunnen zijn. Waar kwamen dat marmer en dat goud vandaan? Als een gezelschap sterke mannen met sleden al zo'n probleem had om er te komen? En welke bouwlieden hadden het neergezet?" De kaboutertjes natuurlijk! Kan niet missen 😉
och natuurlijk, stom van mij! 😉
Ik was er twee jaar geleden enthousiast in begonnen, maar toen ik op p. 62 was aangeland, heb ik het (voorlopig) opzijgelegd, omdat ik er niets aan vond.
Herinner je je nog waar dat precies aan lag?
Als ik me goed herinner, spraken noch de schrijfstijl, noch het verhaal mij erg aan. Maar ik was nog niet verder gekomen dan hoofdstuk 3.
De stijl is inderdaad ook niet zo bijzonder.