Alan Titchmarsh – The Scarlet Nightingale

Ik kan er met mijn verstand niet bij dat The Scarlet Nightingale van Alan Titchmarsh op Goodreads van vrijwel alle lezeressen vijf sterren krijgt toebedeeld. Terwijl het echt een waardeloos boek is. Het begint meteen al aan het begin. De lieftallige Rosamund heeft een Franse gouvernante die zo'n 10 jaar ouder is dan zij. We beginnen in 1928, Rosamund is 7 en Céline is 18. Nog geen vijf bladzijden verderop vernemen we dat Céline meteen bij Rosamunds geboorte is geëngageerd, op voorspraak van een familie bij wie Céline voor de dochters had gezorgd.

Normaal sla ik een boek dan dicht, maar dit was Werk.
Stug verder lezen dus, over alle elaborate kwikjes en strikjes in het interieur van Aunt Venetia. Want ohja, zo zielig, de ouders van Rosamund hadden in WWI hun zoon verloren, na de oorlog kregen ze dus nog een dochtertje en toen kwamen ze om bij een auto-ongeluk, echt zó verschrikkelijk vreselijk ontzettend Zielig! Nou en toen kwamen Rosamund en Céline bij tante Venetia in huis, in Londen.

Wij vernemen dit alles niet alleen doordat de schrijver het ons vertelt, maar ook nog doordat bladzijden uit het dagboek van Rosamund er tussendoor gestrooid worden.
Dus Titchmars "bundled" ze in een vrachtwagen – want ohja, Céline gaat dood en dan móet Rosamund wel in het Verzet – en Roosje zelf wordt nogeens in de ik-persoon ge"bundled" ook.
Céline wordt doodgebombardeerd op een derde van het boek, en een eindje over de helft gaat Roos naar Frankrijk, om daar in haar mooiste Frans een fabriek te saboteren. Maar och heden Hitske ze wordt gepakt door de Gestapo. Gelukkig – SPOILER ALERT – weet ze nog geen 20 bladzijden later alweer te ontsnappen. Oh wat zaten wij in angst.

Gelukkig houdt Rosamund het kopje er goed bij door te denken aan het strand vroeger thuis en de bammetjes met jam van Céline, hopeful that such positive memories might strengthen her resolve. Wel klopt haar hart steeds sneller en luider.
Eenmaal veilig terug in Engeland vraagt ze zich van alles af. Echt. Hoe, waar, waarom, wie, waarom, waarmee, waartoe, waarom. Een bladzij vol met wel 12 vraagtekens. Vervolgt Titchmarsh: "Question after question rattled through her mind." (p 281)

Als ze wordt opgeroepen voor haar Geheime Taak, gebeurt dat via een briefje dat in een pakketje wordt geschoven, in een warenhuis. We zien het gebeuren, maar T. denkt dat wij lezen zonder bril, en laat Roos zich langdurig afvragen hoe dat Geheime Briefje daar gekomen is! (p.117)
Ze vindt het allemaal behoorlijk eng. Eerst is ze crestfallen, vervolgens discomfited, dan weer rattled. Voor het geval we nu een blinddoek omgedaan hebben, legt T. uit: " … her mind reeling under a mixture of confusing and conflicting emotions." Waarna we nog niet klaar zijn, ze raakt nog really unnerved ook, the poor thing.
En in haar dagboek noteert zij: I must not be surprised, taken aback or discomfited.

Lezerkens, ik smeek jullie: lees wat je wilt, lees vooral waar je van geniet, maar probeer af en toe eens stil te staan bij waarom je het ene boek mooier vindt dan het andere. Waarom je meer van de ene schrijver houdt dan de andere.
Schrijverkens, ik smeek jullie. Schrijf wat je wilt, maar benoem NOOIT emoties.