Frija’s dagboek (20)

Jongens, jullie hebben al zó lang niks meer van mij gehoord! Maar ik had het ook zo druk: met buiten spelen, met mijn nieuwe stuiterballetjes, met op het badkamerkastje klimmen, en op de grote linnenkast, en dan koorddansen op de deur van de slaapkamer …
De vrouw heeft de kamer veranderd zodat ik niet meer op de koelkast kan, dus nu moest ik wel ergens anders klimmen. Poezen moeten gewoon klimmen! Daarom moet ik op balkon ook een tuigje aan, zegt de vrouw. Ze zegt dat ik spring zonder te kijken en al helemaal zonder na te denken, en dat is ook wel een beetje zo. Al probeer ik dat met jomtidommen te verbergen, maar de vrouw trapt daar geloof ik niet in.

En ik moet ook altijd met kleuren helpen, en met verven. En ik moet naar buiten kijken vanaf mijn nieuwe plekje. Ik houd zoveel van mijn nieuwe plekje! De vrouw had allemaal hele grote, hele zware dozen gekocht. Ze ging ze opensnijden en toen lag de hele vloer vol witte planken en schroefjes. Zoveel schroefjes! En ik mocht er niet eentje! Ze werd steeds boos op mij omdat ik in de weg liep maar ik moest toch alles besnuffelen en belikken en bekijken! Ik kon wel merken dat ze veel te moe werd. En toch ging ze maar door, net als ik 's avonds laat, dan kan ik maar niet stoppen met stormen terwijl ik eigenlijk slapen wil.
Maar toen de planken kastjes waren geworden, met een kussentje erop speciaal voor mij, toen was ik blij.

Nu heb ik het allerspannendste nog niet verteld. Woensdagavond kreeg ik opeens geen eten meer. Het hele bakje was weg. En de papyrus ook. En de volgende ochtend moest ik in die grote bak met dat ijzeren deurtje … had ik daar niet eerder in gezeten? Ik wou niet! Ik krijste! Ik wist niet dat ik zo luid kon! Ik rook even buiten, maar we gingen een deur door, we zoefden naar beneden, en ze zette me achterin de auto. Ze bracht mij ergens waar het naar beestjes rook. Ik hoorde een hond, ik rook een kat, ik moest vreselijk trillen. En de vrouw ging weg!

Wat er verder gebeurde weet ik niet meer. Ik sliep te diep. Maar toen ik wakker werd was ik een beetje ziek. De vrouw haalde mij op en ze zei: "Ach, ze ziet helemaal wit om de snuit." Toen we thuis kwamen voelde het eventjes net zo als die eerste keer. Alleen had ik nu een zeer buikje, en daar zat allemaal viezigheid op. Dat moest ik er allemaal af likken maar steeds zei de vrouw: "Niet steeds zo likken!" Ze probeerde zelfs een plastic ding om mijn hoofd te doen, maar dat was mij veel te groot. Zeker van Vorige Poes geweest.

Gelukkig werd ik gister beter wakker, en gisteravond voelde ik de storm opsteken: ik was er weer!
Ik hoop alleen dat mijn bruine haartjes weer snel die rare kale plek bedekken.