Na de eindeloze Quest van FitzChivalry, gevolgd door de complexe geschiedenis van Timboektoe, was ik even toe aan wat frothy amusement. Dit boek kreeg een vrolijke aanbeveling in de vpro-gids dus hop. En ja, het leest als een trein. Tobberige vijftiger Graham is getrouwd met de levendige Audra (tweede huwelijk) en heeft een zoontje met Asperger en een origamiverslaving.
Audra is een dermate kleurrijke gespreksaanknoper dat je bijna denkt: dat bestaat niet! Tot je – ik – haar in levenden lijve aantrof in de wachtkamer bij de manueel therapeut. Zo iemand die meteen álles vertelt, en die vijf kwartier in een uur praat. Heerlijk.
Heiny schrijft af en toe verrukkelijk.
Over het nieuwe appartement van zijn eerste vrouw:
The Rosemund was just as Graham thought it would be – glossy and hard-edged, with so many chrome and stainless steel fixtures that it seemed as though the apartment were wearing braces.
Over Audra in de auto, nadat ze Matthew bij een vriendje hebben afgezet:
Audra now moved from the backseat to the front seat – legs first, back arching, struggling and kicking. It was like a giraffe being born next to him.
Als je het uit hebt, blijf je met een mengeling aan gevoelens achter: wat weemoed, wat blijdschap, wat mededogen. Het gevoel dat je na een Woody-Allenfilm ook kan hebben. (Het boek speelt ook in New York.)
Maar er komen nog wat bladzijden achteraan. God verhoede. The Reading Group Guide!
De vragen staan ook online. Ik weet niet wie ze verzint, maar ik vermoed een clubje ex-girlscouts van gereformeerden huize. We moeten nadenken over het huwelijk van de Cavanaughs, en of zijn eerste vrouw misschien toch beter bij hem paste. Wat vinden we van zijn secretaresse? En hoe zou het boek zijn geweest als Matthew geen Asperger had gehad? En waarom kiest Graham voor de snijplank in plaats van de koekenpan? (Dat laatste staat trouwens uitgespeld in het verhaal, dat is natuurlijk om te testen of we het wel helemaal hebben uitgelezen.)
Ik vind het zo wonderlijk om op deze manier na te denken over een boek. Over een kunstwerk. Het is alsof je het bij de Annunciatie van Fra Angelico uitsluitend zou hebben over de relevantie van engelen in onze tijd, en of het überhaupt mogelijk is dat ze kunnen vliegen.
Het lijkt alsof een roman lezen 'nuttig' moet zijn, en dat alleen kan zijn als je over de aangeroerde thema's praat.
Of is dat mijn standaardafwijking? Dat ik het veel belangwekkender vind om een roman te beoordelen op grond van de tekst, van hoe die werkt, hoe de schrijver heeft bewerkstelligd dat ik er zo op reageer als ik doe? De enige vraag die een beetje in die richting komt (van de 17!) is de laatste: als je 1 bijvoeglijk naamwoord mocht kiezen om het einde te beschrijven, welk zou dat dan zijn?
Kies maar. Weemoedig, blij, meedogend. Weemoedig, denk ik dan toch.
Ach ja, die reading group guides. Een heel merkwaardig, typisch Amerikaans (denk ik) fenomeen. Alsof een boek lezen huiswerk is. (Daarom houd ik ook niet van boekenclubjes. Met zijn allen verplicht een bepaald boek lezen.)
Een origamiverslaving! Die heb ik ook gehad (ik heb me ooit uit een lichte depressie/overspannenheid georigamied). Ik ga eens kijken of mijn bieb dit boek heeft.
Ik vind een leesclub juist wel leuk omdat bij ons iedereen een boek aandraagt, je moet elkaar dus een beetje overtuigen waarom dit wél een goed boek is. Ik leer er wel heel andere schrijvers door kennen ook, en lees boeken die ik anders nooit (uit)gelezen zou hebben. Maar er op deze manier over praten, nee, dat is aan mij niet besteed.
Betekent dat, dat degene die het boek aandraagt, het al gelezen heeft?
Ik leer er wel heel andere schrijvers door kennen ook, en lees boeken die ik anders nooit (uit)gelezen zou hebben.
Dat eerste is natuurlijk helemaal niet verkeerd, maar waarom zou je boeken uitlezen die je anders opzij zou hebben gelegd. Zonde van de tijd! 😉
Niet altijd. Ik denk bv aan Underworld, dat had ik normaal denk ik niet uitgelezen want best wel taai, maar achteraf toch een prachtige leeservaring. Maar soms is het echt vreselijk, dan race ik het vluchtig uit.
Leesclubvragen! Ik haat ze. Ik heb ooit in een leesclub gezeten waar we weliswaar ook om beurten boeken voorstelden om te lezen, maar waar het gekozen boek na afloop werd besproken aan de hand van leesclubvragen. Ik werd daar heel kriegel van en ben op een bepaald moment gaan weigeren om persoonlijke vragen te beatwoorden. Alsof het er bij een boekbespreking toe doet wat mijn persoonlijke ervaringen met zijn. Dat was het begin van het eind van de leesclub.
Ik zou er alleen nog aan beginnen via de biep (met 'professionele' begeleiding) maar dan moet ik eerst gepensioneerd zijn want die leesclubs zijn allemaal overdag (en worden niet voor niets georganiseerd door een stichting die Senia heet....).
Ik ben blij dat je er wat citaten bij doet, op grond daarvan sla ik deze maar over.
Overigens ben ik nu A tale for the time being van Ruth Ozeki aan het lezen (fantastisch), daar weet de Japanse vader een depressie een tijdje op afstand te houden door het origamie-en van insekten....
Kriegel is inderdaad het goede woord, waar bemoeien ze zich mee. Of het een therapiegroepje is ...
Wij hebben het 't eerste jaar met Senia gedaan maar we vonden de kwaliteit van hun leeswijzers niet geweldig.
Overigens ben ik nu A tale for the time being van Ruth Ozeki aan het lezen (fantastisch), daar weet de Japanse vader een depressie een tijdje op afstand te houden door het origamie-en van insekten....
Dan toch maar op het lijstje gezet. Dank 🙂
Ja, die heb ik ook nog op het lijstje. Maar nu eerst weer een leesclubboek (life on the Mississippi van Mark Twain) en een recensieboek (beautiful animals van Lawrence Osborne).
Tussen met en zijn, regel5, stond tussen haken 'elk gewenst onderwerp'
Over The Reading Group Guide: De vragen halen je weg bij de 'ziel' van het boek. Averechts effect. Vind het wel komisch dat die vragen dan achterin het boek staan, als toetje.
Dankjewel! Het is zo fijn als iemand (veel beter) verwoordt wat je zelf bedoelde.