puzzelstukjes en schellen

Omdat stress en opwinding een onmiddellijk negatief effect hebben op mijn ziekte, besloot ik me aanvankelijk buiten de discussie rondom Griet op de Beeck te houden. Maar nu ik vanmorgen op de radio twee meneren hoorde beweren (vanaf minuut 17 op http://www.nporadio1.nl/de-ochtend) dat het bij DWDD naar buiten brengen van het gegeven dat zij als klein kind misbruikt is door haar vader wel heel opportuun was, zo tegelijk met het verschijnen van haar nieuwe boek, kon ik dat toch niet zomaar laten passeren.
Alsof je een dergelijk schaamtevol feit überhaupt zou brengen als je niet overtuigd was van de waarheid ervan.
En men vindt het – met Max Pam, de aanzwengelaar van de discussie - raar dat ze daar nu 'opeens' achtergekomen is. Dat moet toch wel verzonnen zijn, of ingefluisterd door een therapeut.

Laat ik vooropstellen dat ik nooit lichamelijk mishandeld of misbruikt ben. Hoewel mijn ouders me meermalen hebben verteld dat ook het pak voor de broek deel uitmaakte van de opvoeding. Maar, zo vergoelijkten zij, ze deden het altijd in alle redelijkheid, nooit vanuit woede. Dan wordt het eigenlijk een soort geestelijke mishandeling, bedenk ik nu. Al schrijvend. Ik heb kindeke ook wel eens een klap gegeven, uit pure woede of frustratie. Maar daarna heb ik het altijd goed gemaakt, uitgelegd waar het van kwam, en dan beloofden we aan elkaar dat we voortaan lief zouden zijn.
Maar even terug. Soms kom je al schrijvend 'opeens' ergens achter. Soms besef je dingen opeens. Ik wist al wel dat mijn vader door zijn capriolen op het eerste sterfbed gigantisch van zijn voetstuk was getuimeld. Van mensen in zijn omgeving mocht ik niet voelen wat ik voelde, niet zien wat ik zag. Ik was de dader, hij was het slachtoffer. Van mij en mijn kwalijke gedachten.
Ongeveer net zo als Max Pam beweert over de vader van Griet. Omdat hij dood is, kan hij zich niet verdedigen en mag zij dus niet zeggen wat ze weet. Hij is het slachtoffer, van haar en haar 'aantijgingen.'

Dat mijn vader een narcist was, besefte ik pas toen ik zijn brieven las, die tussen de spullen uit mijn ouderlijk huis hierheen gekomen waren. Dat was letterlijk een geval van 'de schellen vielen mij van de ogen.'
Ik was inmiddels 56. Eindelijk klopte alles, viel alles op zijn plaats.
Voordien kon ik dat niet zien. Was het onverdraaglijk om te weten dat degene die jou toch had moeten beschermen tegen het kwaad in de wereld, zelf het kwaad was.
Natuurlijk, er zijn veel ergere gevallen. Op een narcismeschaal van 1-10 was hij misschien een zes. Maar waar het me om gaat is dit: het kan heel lang duren voor de schellen van je ogen vallen. Het is niet raar dat dat gebeurt door of tijdens het schrijven van een boek. Schrijvend put je uit de diepste bron die je hebt, daar waar zich alles bevindt wat jou tot jou gemaakt heeft. En dan stuit je soms op dingen die al die tijd ondergeslibd hebben gelegen.

Ik snap de beweegredenen niet van de mannen die zonodig de vloer moeten aanvegen met Griet op de Beeck. (Het zijn meestal mannen, in mijn geval was er ook een vrouw bij.)
Gelukkig kreeg Max Pam op zijn column in de Volkskrant (tekst hier) meteen een geweldige reactie (in twittertermen een 'draadje') over zich heen, waarin Thomas Bast met zijn argumenten de vloer aanveegde. Kabos-Van der Vliet kwam met een artikel waarin de nieuwste theorie over hervonden herinneringen uiteengezet wordt.
In de NieuwsBV op de radio legde Nel Draijer uit hoe het zat met die hervonden herinneringen, en met herinneringen in het algemeen.
In een ander draadje legde Anke Laterveer nog maar eens uit waarom het onmogelijk is om over misbruik te praten.

Mijn conclusie is na deze dagen, dat mensen veel dingen die te dichtbij komen, niet waar willen hebben. Grote mond opzetten over misbruik in de kerk of op sportverenigingen, maar één dappere vrouw die haar waarheid vertelt meteen betichten van aanstellerij of erger, van manipulatie voor de verkoop van haar boek. En dan de Volkskrant er nog even dunnetjes overheen met de tweet over de recensie. Vrouwen 'emotioneel' noemen is altijd een geliefde dooddoener waardoor ze niet meer hun waarheid durven spreken.
Zelf schrijft Griet op de Beeck het onderstaande op haar Facebookpagina.