Wat is een klassieke roman? Ik zou het niet weten. Nu ja, of natuurlijk wel. Ik denk meteen aan Couperus. Voor mijn gevoel is een klassieke roman naturalistisch en noodlottig, de fout in de held de oorzaak van zijn onherroepelijke ondergang.
Maar doet het er toe? Ik ben nu op een derde van dit boek (het is een erfstuk van paps), en vind het vooral goed voor mijn algemene ontwikkeling en de slijping van de duffe preThersentjes om het te lezen.
En tegelijk vraag ik me – gezien mijn dikke onderstrepingen in het hoofdstuk over Dostojevski – af of ik mijn vader beter leer kennen door zo'n boek. Hij onderstreepte nooit, bij hem mocht niets ooit beschadigd raken, of het nu een boek, een koffiepot of een geëmailleerde pan was (die laatste twee mijn zonden, het was alsof de wereld verging).
Klassiek is volgens Coetzee dat wat bezield is door de oude mythen. En dat wat de ergste barbarij overleeft.
barbarij
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, literatuur, schrijven met de tags marie kondo. Bookmark de permalink.
In dat geval is klassiek: datgene wat herinnert aan de oorsprong en bestemming van de mensheid. Als die herinnering de ergste barbarij overleeft is ze onuitroeibaar. Dat is een troostrijke gedachte.
Evengoed zonde van die pan en die koffiepot natuurlijk.
Dat eerste klopt.
Dat tweede is je reinste barbarij.
🙂