Dit heb ik meegenomen uit nieuwsgierigheid. Vroeger was ik fan van de narrige stukken van Komrij in de NRC. Een soort Maarten van Rossem maar dan intellectueler en begaafder.
Wat Komrij verder geschreven heeft aan proza of poëzie (behalve door hem samengestelde bloemlezingen) heb ik nooit gelezen.
Ook dit boek is uit 2012, paps is tot zijn laatste snik boeken blijven kopen, ook in zijn eenkamereindwoninkje verschanste hij zich achter de hoge stapels op de tafel, en genoot ervan als hij daarvoor complimenten kreeg. Goh wat leest u veel en u moet wel heel veel weten. Tot het einde toe bezig met indruk maken. En tegen mij volhouden dat ieder boek zijn verhaal en emotionele waarde had. Ongelezen en wel.
Goh, ik ga steeds meer op Komrij lijken. Qua narrigheid, dan. Moet ik dit boek wel bewaren?
Ik zou het op z'n minst inkijken alvorens het bij voorbeeld misschien weg te geven aan een schrijfvriend in het midden des lands die graag bereid is de verzendkosten te vergoeden.
It's on its way, sir.
Zo hard kan het gaan als ijs en weder zich mede inspannen. Vol verwachting klopt mijn hart!
Misschien ben je het niet met me eens, maar ik vind het begeleidend schrijven over je vader aandoenlijk. Tot het einde toe bezig met indruk maken. Sommige mensen kunnen dat maar niet opgeven. Jammer!
Nee, als iemand om indruk te maken zijn kind gaat bedriegen is het gedaan met de aandoenlijkheid.
Gelezen! Althans, dat dacht ik. Vervolgens heb ik een commentaar geschreven dat ik per ongeluk weer heb gedeletet. Het ging ongeveer als volgt.
"Je heb er niet echt veel aan gemist. Het leukst is nog de beschrijving van de totale ontsporing van de studentenrevolte in de jaren zeventig. Hoofdpersoon Arend is lid van het Radicaal Front en bezoekt in die hoedanigheid de arbeidersparadijzen Albanië en China, waar hij met veel egards behandeld wordt. Op het eind van het boek bevindt hij zich alleen in de Zuid-Amerikaanse jungle, in de steek gelaten door zijn guerillakameraden omdat hij weigerde twee nog levende, gemartelde vijanden van de revolutie met een machete in stukken te hakken. Het is een naargeestig en zwartgallig einde zoals je van Komrij kunt verwachten."
Maar toen ik het boek nog een keer pakte ontdekte ik dat ik het niet helemaal had uitgelezen! Naast wat ik voor de laatste bladzij had aangezien bevindt zich een lege bladzij en wie die omslaat ontdekt dat er nog een addendum is. Het verhaal krijgt nog een vervolg. Twintig jaar later is de hoofdpersoon terug in Nederland en werkzaam als universitair docent. Dan leest hij in een interview met Bob, zijn beste vriend bij het Radicaal Front, tevens de leider daarvan - de vriend die hij idealiseerde en waarnaar hij tot dan toe zijn leven lang op zoek was geweest – dat deze Bob al die tijd dat ze samen waren een dubbelrol gespeeld heeft en in werkelijkheid werkte voor de Nederlandse geheime dienst. Het Radicaal Front was opgezet om in China te kunnen infiltreren en met uitzondering van Bob was niet een der leden daarvan op de hoogte. Bob laat zich laatdunkend uit over de gewone leden en met name Arend die hij “een idioot” noemt.
En dat addendum veranderde mijn hele waardering van het boek. Het einde was niet gewoon Komrij, maar Komrij in de overtreffende trap. Ik vind het boek niet bijzonder boeiend geschreven. Maar de ontknoping kwam toch nog als een mokerslag, temeer daar ik hem bijna gemist had.
Interessant! Ik heb daar pas nog iets over op de radio gehoord maar weet echt niet meer waarbij. Over die undercover Chinezen.