Tja, die Hadewijch. Het is natuurlijk allemaal heel mooi en verheven en over de minne, en uit de dertiende eeuw – romanogotiek denk ik meteen – en dus staat het bij mij in de kast en ik sla het open en er knettert niets, geen vreugdevonkje of wat dan ook.
Ik sla het open bij het leeslint en lees
de dagen zijn donker en koud is de lucht:
het wild en de vogels hebben het zuur –
en ik schiet in de lach. Het zuur heb ik ook wel eens, als ik zwaar getafeld heb.
Foei, wat een associatie op een stille, zonnige (ik schreef bijna zondige) herfstmorgen.
Daag, Hadewijch.
(Weet je wat? Als je mijn Nederlandse Literatuurgeschiedenis koopt, doe ik hem er gratis bij.)
