dolen

Er was een tijd dat ik zo dol was op Den Doolaard, op de streken die hij beschreef, en ik ben nog steeds niet in Ochrid geweest om te controleren of het waar is, dat daar de Renaissance begon. Het was wel een van de dingen die me op het spoor zetten van kunstgeschiedenis, of was het andersom en maakte het zoveel indruk omdat ik er zelf inmiddels zoveel van wist?
En spraken de Zeven Zigeuners me ook niet zo aan omdat ik zo van Swaentje hield?
Ik weet het niet meer. Een archeologische opgraving is er niks bij, bij die leesgeschiedenis van mij.
Maar of dit eigenste boek me nog vreugde schenkt?
Hooguit een herinnering aan wie ik ben geweest, aan een piepklein facetje van mijzelf. Ik laat Den Doolaard maar dolen, geloof ik.