waarom ik de Volkskrant opzeg

Als een film uitgebreid wordt besproken in de vpro-gids, kun je er donder op zeggen dat hij diezelfde donderdag precies zo uitgebreid in de Volkskrant staat. Als een huilerige BN-er bij #dwdd over zijn voetbalboek mag komen praten, komt hij dat snikken nog eens overdoen in de Volkskrant.
Als er iets smeuiigs over het seksleven der vrouw te melden valt, ligt zij in de Volkskrant meteen gespreid over twee paginaas.
Als er twee paginaas leeg dreigen te blijven mag de Zwagerman ze vollullen met nietszeggend gezwets over kunst, gespeend van elke vakkennis en zo langzamerhand ook gespeend van ieder literair vlagvertoon. Wat een geneuzel over wat hij wel of niet gezien heeft en wat er daarbij wel of niet door hem heenging. Nice work if you can get it, wat zou het schuiven, zo'n spreadje?
En dan Sir Edmund. Hilarisch.
En dan de koppen! RTL Boulevard is er nix bij! Knotsgek. (over meneren met het haar in een knotje) Een hele Cruijff. (over de serie) Kind aan House. (over herriemuziek)
Kortom, zolangzamerhand blijkt dat ik mij nergens op verheug, op de columns van Sylvia Witteman na dan, de tv-recensie van Geelen, en het huisinrichtingsdeel uit het magazine. En een paar rake columnisten, zoals Sitalsing en Truijens. Maar verder lijkt de krant net zo de weg kwijt als het journaal en radio1. Op zoek naar zoveel mogelijk lezers/kijkers proberen ze iedereen te bedienen. Waarbij 'iedereen' dan staat voor de oversekste, hypezuchtige, deuntjesminnende, kritiekloze consument van wat reclamejongens hebben uitgerekend als het meest winstgevende "nieuws."
Doet u dat maar fijn zonder mij.