slappe sukkels

depressedEen vriendin deelde bovenstaand plaatje op Facebook en schreef er cynisch onder: jahoor, ik heb ze allemaal gehoord. Ik voegde eraan toe "Hebt u al aan vrijwilligerswerk gedacht mevrouwtje" en zette het op mijn tijdlijn.
Prompt reactie: Jamaar, dat zijn toch gezonde adviezen? Depressievelingen willen dat natuurlijk niet horen, dan worden ze boos.
Toen werd ik boos.
Zoiets zeggen tegen iemand met een depressie, is als tegen een man zonder benen zeggen dat hij een potje moet gaan voetballen.
Een dierbare vriend is in de greep van de zwarte hond. Een geestig, intelligent, maatschappijkritisch mens – en hij zou niet weten wat goed voor hem is? Maar de zwarte hond vervormt en verwringt, maakt handelen en nadenken onmogelijk, tot alleen een rudimentair doorleven overblijft. Zelf hield ik op de automatische piloot het huishouden draaiende, verbijsterd dat niemand doorhad dat ik van binnen uit kolkendzwarte modder bestond.
Natuurlijk komt depressie niet vanzelf. Het wordt veroorzaakt door een samenloop van omstandigheden, met als gemeenschappelijk kenmerk: verlies van controle. Het eigen leven is niet meer zelfgekozen en zelfgevormd, maar overgeleverd aan een gedwongen verlies van het zelf, een langzaam uithollen van de eigen waarden.
De een wordt dan revolutionair en gaat de barricaden op. De ander wordt op een ochtend wakker met de zwarte hond bovenop zich. Dat is geen keuze, dat is geen gemakzucht. Dat is een gegeven.
Ik zie opeens een parallel: als iemand kettingrokend honderd wordt, vinden we hem sterk. Als hij daarentegen jong longkanker krijgt, vinden we het zijn eigen schuld.
Zo lijken mensen ook wel tegenover depressie te staan. Een beetje vent/wijf vecht zich boven de omstandigheden uit, en wie dat niet lukt is een slappe sukkel.
Gezien de diverse goede raden hierboven bestaan er nog legio mensen die oordelen zonder ooit in iemands schoenen te hebben gestaan.
Dat is het enige goede aan een depressie (als je hem overleeft): je leert af om zo klakkeloos en harteloos over mensen te oordelen, om te accepteren – zonder waardeoordeel – dat iedereen anders omgaat met de klappen van het leven. Dat ieder mens een andere pijndrempel heeft, dat niemand het recht heeft om daarover te oordelen. Trouwens, maak je geen zorgen, dat doet de depressieveling zelf al genoeg.
Wat moet je dan wel zeggen tegen iemand die depressief is? Nooit: "jij moet ..." maar altijd "Kan ik iets voor je doen? Waar heb je behoefte aan? Zullen we even een blokje omgaan?" En luisteren. Alleen luisteren, zónder Mr Fixit-pet op. Er zijn.

Dit bericht is geplaatst in autobio, tijdgeest met de tags . Bookmark de permalink.

9 Reacties op slappe sukkels

  1. Jacob Jan schreef:

    Ja, ik ook. en geraakt.

  2. Carel schreef:

    eens, en niet alleen in geval van depressiviteit

  3. Liesbeth schreef:

    Zo is het helemaal!
    Met één aanvulling: de vraag 'zullen we een blokje om' is soms zelfs te moeilijk. Zo voelde ik dat indertijd. Wat mij hielp was 'kom, we gaan een blokje om'. Dan hoefde ik niet te kiezen tussen wel of niet, dat kon ik met geen mogelijkheid.

  4. Hella schreef:

    heb je gelijk in Liesbeth. Intussen word ik bestookt met reacties van "keihard aanpakken" en "zachte heelmeesters." Onbegrijpelijk wat mensen zich durven aanmatigen.

  5. Ferrara schreef:

    Ik kende dat lijstje niet. Wat een baarlijke nonsens.
    Dank voor die Mr. Fixit-pet. Ga ik onthouden of aan de kapstok hangen, nog beter.

  6. Natasja schreef:

    Wat goed geschreven!
    En de oordelen dat je niet kan werken pffff. Wat zou ik graag werken, betekend dat ik weer dichter bij herstel ben of al hersteld ben. Mensen oordelen zo makkelijk helaas.

  7. lethe schreef:

    Zelf vind ik het lijstje van de Reverend Sydney Smith een stuk positiever.

Laat een antwoord achter aan lethe Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *