Lisa Unger – Gebroken Hart

Ik ben dol op goeie psychologische thrillers. Dus daar heeft het niet mee te maken dat ik Gebroken Hart van Lisa Unger geen goed boek vond. Het leest heerlijk weg hoor, daar niet van. Drie avondjes en uit. De vertaling is stroef en houterig. Je kunt een baked potato bijvoorbeeld gewoon een gepofte aardappel noemen, in plaats van "een in de schil gebakken aardappel uit de oven." Als er staat dat een jonger broertje was "telling on them" betekent dat niet "hij zei het hun" maar "hij verklikte ze." En een huis met windorgels? Wind chimes. Windgong noemen wij die.
Ik begrijp nooit hoe je als vertaler aperte onzin kunt opschrijven en dat een uitgever dat nog laat staan ook.
Maar dat terzijde.
Het boek heeft twee verhaallijnen. Kate en haar gezin maken zich zonder veel animo op voor het jaarlijkse bezoek aan haar ouders op Heart Island. Moeder Birdie is momenteel alleen op het eiland, pa Joe had er alweer genoeg van. We komen erg veel te weten over Kate. Ze was eerst met een ander getrouwd, bleek een nare alcoholist, gelukkig heeft ze nu een ideale echtgenoot. Dochter uit eerste huwelijk en zoon uit tweede kunnen prima met elkaar. Dochterlief is vriendin met een iets minder braaf meisje, Lulu, en er worden heel wat woorden vuilgemaakt aan hun escapades. Je verwacht ieder moment een kidnapper want hey, dit was toch een thriller?
De andere verhaallijn gaat over Emily, een zielepotig serveerstertje met een foute vriend die een nog foutere vriend heeft uit een misdadig verleden. Geldproblemen, slechte ouders, moet wel misgaan. Gaap gaap.
Omdat ik geen idee hebt waar het verhaal naartoe wil, waarom het ons allemaal ook maar iets zou moeten kunnen schelen, schokt mij de Gruwelijke Misdaad nauwelijks. De mensen wekken totaal geen interesse of meegevoel op, hoe erg Unger ook haar best doet ze steeds van de gepaste emoties te voorzien, breed uitgemeten en uitgelegd, zodat het ons maar niet zal ontgaan Hoe Erg.
Pas op bladzij 177 (van 315) komen de verhaallijnen bij elkaar en beginnen de obligate spannende scènes.
De pappa is niet mee want het zoontje verzwikte zijn enkel met voetballen, dus we hebben alleen weerloze vrouwen op het eiland, en natuurlijk is het noodweer. Het boeventrio komt op het eiland boeven, en Oh My God hoe zal dit aflopen. Ik gok erop dat de Kwaden gestraft en de Goeden gered worden. En dat er inkeer zal zijn, en een Opbiechten van Geheimen.
Die 177 bladzijden waren allemaal nodig om ze op dat eiland te brengen en aannemelijk te maken dat ze daar waren. Er was geen story question te ontdekken, geen narrative pull, alleen maar een hoop gezever en innerlijk geroersel over gevoelens. Jammer dat ik het woord 'voel' niet heb geturfd.
Achterin bedankt Unger de bekende riedel mensen die haar hebben bijgestaan.
Terwijl ik denk: hadden jullie er met z'n allen niet voor kunnen zorgen dat dit wél een goed boek werd? Want er zijn ingrediënten genoeg. Vooral moeder Birdie is een fantastisch personage, hard, koud, wreed, maar alles heeft zijn oorzaak. Het eiland zou een prachtig personage kunnen zijn, als je er maar niet vanaf komt. Eenheid van tijd, plaats en handeling, het is zo simpel. Zij alleen op dat eiland, álles vanuit haar perspectief, dus niet dat geswitch, en dat ge'tell' van emoties. En dan de dreiging opvoeren. Laat het haar kleindochter zijn, en niet zo'n sukkeltje. Snij al die overbodige ex-echtgenoten, broertjes, zusjes, buurmannen, plaatselijke politieagenten, weg. Laat haar alleen, laat haar iets willen in plaats van haar semi-spannend wat flauwtes te laten krijgen, laat het allemaal zijn oorzaak vinden in haar, en zijn gevolgen hebben - alléén voor haar.
Want als aan het eind de bijna vermoorde ook nog geheel ongeschonden ontwaakt uit een coma, weet ik het zeker. Noch psychologisch, noch thriller. Zo is het een superdom, mierzoet, zinloos boek.