Over vriendschap

Het is niet voor niets dat ik terugschrik als ik dit onderwerp lees. Ik vind vriendschap moeilijk. Het is oud zeer, het zijn oude groeven.
Er is een oude foto van mij in de zandbak, ik kijk angstig, ik zie dit als het begin van mijn ga-maar-met-die-kindjes-spelen-syndroom. Kennelijk heb ik al vroeg de conclusie getrokken dat je om met die kindjes te mogen spelen, moest voldoen aan hun verwachtingen. Die ik dus meende te kennen.
Als ik eenmaal bij een groep hoorde, en we kenden elkaar allemaal goed, dan ging ik wel open, werd ik wel mezelf en zelfs meer een leider dan een volger. Maar daarvoor!
Zeggen dat je op de havo zit omdat ze een gymnasiast wel raar zullen vinden. Naar het westen verhuizen en je een provinciaaltje voelen tussen al die vlotte hollanders. Je eerste shell-partijtje en woest jankend thuiskomen om de tannis- en brèdgeverschrikkingen van de conversatie. Naar verre landen gevlogen worden, en er op de een of andere manier toch in slagen waardevolle contacten te leggen. Waardevol voor het leven. Hoewel het vertrekken er in het expatwereldje zo bijhoort dat je je maar niet te veel voorstelt van de vriendschap.
Maar het blijft. Dat was het grootste geschenk van de afgelopen jaren: al die vriendschappen die gebleven zijn. Ze weten dat ik een raar provinciaals gymnasiastje ben en ze blijven.
De muziek ligt voor de hand, die zoemt meteen al met het onderwerp mee. 702 Carole King - You've Got A Friend

Ook een schrijftop2000-verhaal geschreven? Zet de link hieronder!