Ik ben soms hartstochtelijk boos om sop dat de kool niet waard is, en probeer soms uit alle macht iets met de rede te sussen terwijl diep van binnen de razernij raast. Kortom: ik kan soms heel moeilijk scheiden wat wat is, en vooral: wat "redelijk" genoemd wordt is vaak vergeven van mannelijke vooroordelen, daarin ben ik voorzichtig want oh, kwetsen moeten wij ze niet want dan verliezen zij alle redelijkheid. Redelijkheid die in werkelijkheid angst is.
Kortom, een warboel. Welke weg wijst de profeet?
En daar je een ademhaling bent in God's heelal en een blad in God's woud, moet ook jij rusten in de rede en voortjagen in hartstocht.
Zo herken ik alweer een in steen gehakte waarheid in mij, dat de rede superieur is, terwijl de hartstocht ook een onmisbare gast is in het leven. En waarom ik dan opeens aan dit lied moet denken? Of is de profeet zelf hier de magische man die verwoordt wat in mijn hart leeft?
Ook een schrijftop2000-verhaal geschreven? Zet de link hieronder!
Ik loop al twee dagen achter. Ik ga het toch proberen, om het in te halen. Omdat het mooie thema's zijn.
Laat het geen last worden, een paar keer overslaan is ook niet erg!
Ik hou even pauze. Er gebeurt van alles op de Quinta, dankzij jouw opmerking, Hella. Dank!
graag gedaan (moest even teruglezen wat ik ook weer schreef 😉
Dit is één van de grootste klassieke albums van de jaren 70.
http://meibloempje.blogspot.nl/2012/12/schrijftop2000-over-rede-en-hartstocht.html
(Extreme, more than words)