Och, wat is het reptielenbrein een klisjeemannetje! Bye bye love, alsof het niks is! Terwijl ik daar helemaal niet over schrijven wou. Het sentiment bij dat liedje is wat ik voelde toen mijn eerste, tere verkering uitraakte. Bye bye happiness en wel voorgoed, nooit heb ik zo overstuur zitten krassen in mijn dagboek.
De latere gebeurtenissen waren definitiever. Ik ben wel eens bang dat ik van de liefde in mijn hart voorgoed afscheid heb genomen. Niet voor het kindeke, het katje, familie en vrienden, die liefde is alleen maar groter geworden. Maar de Liefde die met een Hoofdletter Hij geschreven wordt? Ik kan me er niets meer bij voorstellen. Terwijl ik wel nog altijd moet huilen als ze trouwen in The Sound of Music. Het is dus geen cynisme, het is als een geamputeerd lichaamsdeel dat nooit meer aangroeit.
Maar ik zei ook dat ik nooit meer zou verhuizen, en nu heb ik toch van mijn geboortestad afscheid genomen. Dus zeg nooit nooit en laat niet toe dat afscheidnemen een beetje afsterven is. Het groeit wel weer aan.
Ook een schrijftop2000-verhaal geschreven? Zet de link hieronder!
1946 The Cats. The end of the show. Spreekt voor zich.
Ik vind het zo mooi dat je toegeeft dat je toch nog moet huilen bij de Sound of Music.
Door het filmpje van de Everly Brothers kreeg ik plotseling inspiratie. Wat als het nu eens omgekeerd is? Als het afscheid een opluchting is? Zo ongelukkig zien die jongens er niet uit. En met al die gillende meiden erbij zou ik het wel weten.
altijd een emotionele belevenis!
Je hebt er weer een superromantisch plaatje bij gevonden. Ik ben het wel met AH eens, soms kan uitzwaaien als een ware opluchting worden ervaren.
ja hè, Tristan en Isolde, veel noodlottiger wordt het niet.